او هم‌نام و هم‌کنیه رسول خدا صلّی الله علیه وآله است. او کسى است که زمین برایش درپیچیده شود و هر مشکلى برایش هموار گردد. اصحاب او به تعداد اهل بدر ۳۱۳ نفرند که از دورترین نقاط زمین به گرد او فراهم آیند و این همان فرمایش خداوند است که: «هر جا که باشید، خدا همهٔ شما را فراهم آورَد، که خدا بر هر چیزى توانا است».۱ پس هنگامى که این تعداد افراد مخلص گرد آیند، خداوند متعال امر خود را ظاهر سازد و چون عقد _ که آن ده هزار مرد باشد _ براى او کامل شود، به اذن و فرمان خداى تعالى قیام کند.۲
علاوه بر این، تلاش امامان به ویژه امام عسکری علیه السلام، بر ارتباط غیر مستقیم با شیعیان، مخصوصاً از طریق نایبان و وکلا و ارجاع به آنان۳ بوده است. این رفتار، نشان از زمینه‌سازی و عادی‌سازی دوران غیبت دارد. این در حالی است که در دوره‌های پیشین، خصوصاً در دورهٔ اوّل و دوم، مراجعه به امامان موضوعیت داشته است؛ امّا در دورهٔ متأخّر، اقتضائات گوناگون پیش‌گفته و نیز اهمّیت موضوع غیبت امام دوازدهم، ملاقات و مراجعه به وکلا را به جای ملاقات حضوری با امام قرار داده است.
برای نمونه، احمد بن اسحاق از امام هادی علیه السلام سؤال می‌کند که دسترسی به شما در همه اوقات میسّر نیست، در این صورت سخن چه کسی را بپذیرم و امر چه کسی را امتثال کنم؟ حضرت در جواب، به تأیید عثمان بن سعید عَمری می‌پردازد:
عَمری مورد اطمینان من است. هر چه به تو رساند، از جانب من است و هر چه به تو گوید، از طرف من می گوید. پس سخنش را گوش فرا ده و مطیع او باش که فرد وثیق و امینی است.۴
