درآمد

واژه شناسى «استعاذه»

كلمه «استعاذه» از مادّه «عوذ» به معناى التجا و پناه بردن است . اين مادّه وقتى به باب استفعال برده شود ، به معناى پناه جستن و پناهجويى و نيز به معناى گفتن «أعوذ باللّه من الشيطان الرجيم» است .
ابن فارس در اين باره مى گويد :
مادّه «عوذ» ، يك اصل صحيح است و بر يك معنا دلالت دارد و آن پناه بردن به چيزى است . سپس بر هر چيزى كه به چيزى بچسبد يا همراه آن باشد ، اطلاق مى شود . خليل مى گويد : مى گويى : «أعوذ باللّه جلّ ثناؤه» ، يعنى : به او ـ تبارك و تعالى ـ ملتجى شدم . مصدر آن ، عَوذ و عِياذ است . ^۱
ابن منظور ، در تبيين معناى «عوذ» و «استعاذه» مى گويد :
عوذ ـ كه عاذ بِهِ ، يعوذ ، عوذاً ، عياذاً و معاذاً از آن است ـ يعنى : به او پناه برد و مُلتجى شد و متمسّك گرديد ... و «استعذتُ به» ، يعنى : به او پناه بردم . جمله «معاذ اللّه » ، يعنى : به خدا پناه مى برم ... در قرآن آمده است : «فَإِذَا قَرَأْتَ