وی سپس در توجیه اینکه چرا باید جانشین پیامبر اعلم باشد، توضیح می‏دهد که اگر به همه حدود، احکام، شرایع و سنن الهی عالم نباشد، از اینکه حدود الهی را تغییر دهد در ایمنی نخواهد بود. بنابراین ممکن است کسی را که استحقاق قطع دست دارد، حد بزند و دست کسی را که استحقاق حد دارد قطع کند؛ ازاین‎رو هیچ حدی را آن‏گونه که خدا دستور داده اجرا نکند و با اینکه خواسته صلاح ایجاد کند، فسادی رخ دهد.^۱

او در پاسخ به پرسش کسی که از معنای معصوم‏ بودن امام می‏پرسد، پاسخ می‏دهد: از امام صادق علیه السّلام درباره این مطلب پرسیدم؛ ایشان فرمودند: «المعصوم هو الممتنع باللّٰه من جمیع محارم اللّٰه و قال اللّٰه تبارک و تعالی: (وَمَن یَعتَصِم بِاللهِ فَقَد هُدَی اِلَی صِراطٍ مُستَقیم)».^۲

از این حدیث که مورد پذیرش هشام هم هست، دانسته می‏شود که وی عصمت را حاصل پرهیز معصوم با استعانت از خداوند از همه گناهان برمی‏شمرد (توضیح، اینکه در این متن، از سویی «خودداری از گناه» به معصوم اسناد داده ‏شده و از سوی دیگر، این خویشتن‏داری، با «استمداد از خدا» میسور می‏گردد).^۳

در میان اصحاب امام صادق علیه السّلام سلیط (پدر یزید بن سلیط) در بیان توضیح درباره ائمه علیه السّلام از واژه «مطهرون»^۴ استفاده کرده که می‏تواند به آیه تطهیر اشاره

پرسیدم. می‏گفتم چنین و چنان گویند؛ می‏فرمود در پاسخ چنین و چنان بگو! گفتم: قربانت شوم می‏دانم که شما ماهر در دانستن حلال و حرام و داناترین مردم به آن هستید، اما اینها مباحث کلام است؟ فرمود: ای هشام وای بر تو، خدای تبارک و تعالی با حجتی بر آفریدگانش احتجاج نمی‏کند که همه آنچه را به آن نیاز دارند در نزد او نباشد.^۱

از این حدیث دانسته می‏شود که هشام، امام علیه السّلام را عالم‏ترین افراد به حلال و حرام و کلام می‏داند. این روایت به ضمیمه بقیه روایاتی که دلالت بر این دارد که علم معصوم، اعطا شده از سوی خداست نشان می‏دهد که هشام این منشأ را الهی می‏داند؛^۲

۲. هشام در مناظره با عبداللّٰه بن یزید اباضی، چهار ویژگی را در شخص جانشین پیامبر بیان می‏کند. نخستین ویژگی این است که از همه مردم به فرائض، سنن و احکام الهی آگاه‏تر است؛ به گونه‏ای که هیچ مطلب کوچک یا بزرگی بر او پنهان نیست.^۳