(مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمْ وَ مَا غَوَىٰ * وَ مَا يَنطِقُ عَنِ ٱلْهَوَىٰ * إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْىٌ يُوحَىٰ؛^۱

و رفیق شما هرگز از روی هوای نفس سخن نمی‏گوید * آنچه آورده چیزی جز وحی نیست * که به او وحی شده است).

این آیه نیز دلالت دارد که پیامبر^۲ از راه درست منحرف نگشته و به خلاف واقع دچار نگشته (نه عمداً و نه سهواً) و قرآن کریم چیزی جز وحی نیست.^۳ اگر پیامبر صلی الله علیه و آله به دلیل سهو یا خطا یا فراموشی (یا عمداً) چیزی از وحی را تغییر دهد (چه چیزی از آن کم کند، چه چیزی بر آن بیفزاید) معنای این آیه صادق نخواهد بود و آنچه تغییر یافته وحی خالص نخواهد بود. ازاین‎رو این آیه دلالتی صریح بر عصمت پیامبر در تلقی و ابلاغ وحی (و حتی حفظ آن و در دیگر کارهای خویش)^۴ دارد.

۲.

(وَما أَرْسَلْنا مِنْ رَسُولٍ إِلَّا لِیطاعَ بِإِذْنِ اللَّه؛^۵

و ما هیچ پیامبری را نفرستادیم، مگر به این منظور که به فرمان خدا از وی

کریم بر این مطلب دلالت مطابقی یا ضمنی دارند؛ مانند:

(عَالِمُ ٱلْغَيْبِ فَلَا يُظْهِرُ عَلَىٰ غَيْبِهِ أَحَدًا * إِلَّا مَنِ ٱرْتَضَىٰ مِن رَّسُولٍ فَإِنَّهُ ‏يَسْلُكُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ مِنْ خَلْفِهِ رَصَدًا * لِّيَعْلَمَ أَن قَدْ أَبْلَغُوا رِسَالَاتِ رَبِّهِمْ وَ أَحَاطَ بِمَا لَدَيْهِمْ وَ أَحْصَىٰ كُلَّ شَىْ‏ءٍ عَدَدَاً؛^۱

عالم غیب اوست (خداوند) و هیچ‏کس را بر اسرار غیبش آگاه نمی‏سازد. * مگر رسولانی که آنها را برگزیده است و مراقبتی از پیش رو و پشت سر برای آنها قرار می‏دهد * تا بداند پیامبرانش رسالت‎های پروردگارشان را ابلاغ کرده‏اند و او به آنچه نزد آنهاست احاطه دارد و هرچیز را احصا کرده است).

دقت در این آیه نشان می‏دهد که وحی الهی از هنگامی که از سوی خدای سبحان به «فرشته انتقال‏دهنده وحی» داده می‏شود تا زمانی که این پیام به فرستاده الهی تحویل داده می‏شود و از هنگامی که پیامبر، وحی را دریافت می‏کند تا هنگامی که آن را برای امت خود ابلاغ می‏کند، «مورد توجه ویژه خدا» است تا از هر گونه نقصان یا زیاده مصون باشد. از ذیل آیه استفاده می‏شود که هدف از حفاظت پیامبر، این است که ابلاغ رسالت از سوی وی به‏درستی انجام گیرد. ابلاغ رسالت الهی بدون اینکه پیامبر در تلقی، حفظ و ابلاغ وحی، مصون از هر گونه تصرف غیر عمدی (و عمدی) باشد، محقق نخواهد شد^۲.^۳

۱. آیات دوم تا چهارم سوره نجم، از مجموعه آیاتی به شمار می‏رود که عصمت پیامبران را در تلقی و ابلاغ وحی اثبات می‏کنند.