257
میدان‌های معنایی در کاربست قرآنی

العربى‏، ۱۴۲۰ق.

۴. زمخشری، الكشاف عن حقائق غوامض التنزيل‏، ‏بیروت: دارالكتاب العربی‏، ۱۴۰۷ق‏.

۵. طباطبایی، سید محمد حسین، الميزان‏ فی تفسیر القرآن، ترجمه موسوى همدانى سيدمحمد باقر، قم: انتشارات جامعه‏ مدرسين حوزه علميه قم‏، ۱۳۷۴ش‏.

۶. طبرسی، فضل بن حسن‏، مجمع البيان فى تفسير القرآن‏، تهران: انتشارات ناصر خسرو، ۱۳۷۲ش.

۷. طوسی محمد بن حسن، التبيان في تفسير القرآن، با مقدمه شيخ آغابزرگ تهرانى و تحقيق احمد قصيرعاملى‏، بیروت: دار احياء التراث العربى‏.

۸. مجلسی، محمد باقر، بحار الانوار، تحقیق: سید ابراهیم میانجی و محمد باقر بهبودی، بیروت: دار احیا التراث العربی، ۱۴۰۳ق.

۹. قائمی‌نیا، علیرضا، بیولوژی نص، تهران: انتشارات پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی،۱۳۸۹ش.

۱۰. قرشی، سیدعلی اکبر، تفسیر احسن الحدیث، تهران: بنياد بعثت‏، ۱۳۷۷ش.

۱۱. کرمانی، سعید، «معناشناسی عقل در قرآن»، پایان نامه مقطع کارشناسی ارشد، دانشگاه امام صادق علیه السلام دانشکده الهیات و معارف اسلامی و ارشاد، ۱۳۸۴ ش.

۱۲. جوادی آملی، عبدالله، تفسیر موضوعی قرآن کریم (معرفت‌شناسی در قرآن)، تنظیم و ویرایش حمید پارسانیا، قم، مرکز نشر اسرا، ۱۳۷۹ش.

۱۳. قدمی مرضیه، «معناشناسی علم در قرآن»، پایان‌نامه مقطع کارشناسی ارشد، دانشگاه پیام نور قم، ۱۳۸۸ش.

۱۴. نصرتی، شعبان، «معناشناسی علم در قرآن با تاکید بر حوزه‌های معنایی»، پایان‌نامه مقطع کارشناسی ارشد، دانشکده علوم حدیث قم، ۱۳۹۰ش.


میدان‌های معنایی در کاربست قرآنی
256

آموزش‌دهنده فرشتگان خداوندست و انسان نیز در مواردی سهمی در آموزش آنان دارد، اما در این مورد نیز خداوند نقش اساسی دارد.

در بخش تعلیم‌گیرنده، انسان و در بخش تعلیم‌دهنده، خداوند بروز بیشتری دارند و بقیه موارد نقش ثانوی و فرعی ایفا می‌کنند. نقش آموزش‌دهندگیِ خداوند در بخش مواد آموزش نیز کاملاً مشهود است؛ زیرا قرآن مواد گوناگونی برمی‌شمارد که خداوند باواسطه یا بدون واسطه‌ آموزش‌دهنده است. تعابیر گوناگون و مصادیق متنوع جایگاه خداوند را در فرآیند تعلیم برجسته می‌سازد.

در شیوه‌های تعلیم، روش‌های حسی و فراحسی همه از مواردی است که خداوند در تعلیم خود از آنها استفاده کرده است. اگرچه این موارد را در عوامل دیگر نیز به رسمیت شناخته است، ولی تکیه اساسی بر استفاده خداوند از این روش‌هاست. حوزه معنایی تعلیم با استفاده از واژه‌های همگن «وحی، القا، تکلم، بیان...» قابل توسعه است. حاصل این‌که گرچه قرآن در رکنِ تعلیم، موارد و مصادیق گوناگونی بیان کرده است اما در بخش تعلیم‌دهنده، «خداوند» و در بخش تعلیم‌گیرنده، «انسان» را برجسته کرده است.

کتاب‌نامه

۱. ایزوتسو توشیهیکو، خداو انسان در قرآن، ترجمه احمد آرام، تهران: مؤسسه تحقیقات فرهنگی و زبانشناختی، ۱۳۶۱ش.

۲. ـــــــــــ، مفهوم ایمان در کلام اسلامی، ترجمهٔ زهرا پورسینا، تهران: سروش، ۱۳۷۸ش.

۳. فخر رازی، محمد بن عمر (قرن ۶ق)، ‏مفاتیح الغیب، بیروت: دار احياء التراث

  • نام منبع :
    میدان‌های معنایی در کاربست قرآنی
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    انتشارات دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1396
    نوبت چاپ :
    اول
تعداد بازدید : 6318
صفحه از 296
پرینت  ارسال به