شیوه‌های تعلیم‌گیرندگی در انسان تنوع بیشتری دارد. همین تنوع نشان می‌دهد که در حوزه تعلیم‌گیرنده محور اصلی انسان است. این شیوه‌ها به دو روش حسی و غیرحسی تقسیم می‌شود. روش‌های حسی همان شیوه‌هایی هستند که در آنها مواد آموزش با کمک ابزار حسی و جسمی به انسان منتقل می‌شود و یا انسان آنها را با این ابزار به غیر خود منتقل می‌کند. در روش‌های غیر حسی ابزارهای حسی انسان در انتقال علم دخالتی ندارند. روش‌های فراحسی عبارتند از:
وحی
در آیه (إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْىٌ یُوحَى عَلَّمَهُ شَدِیدُ الْقُوَى)۱ وحی روش تعلیمی در انتقال معلومات است. مراد ما از این روش همان القای قلبی و اعطای معلومات به افراد به‌گونه غیر حسی است. این افراد پیش از القای مطلب فاقد معلوماتی‌اند که با این روش به آنها عطا می‌شود. وحی به موجوداتی مثل، زنبور عسل، در این حوزه قرار می‌گیرد. ولی چشم‌انداز اصلی قرآن در حوزه «وحی» همان وحی به انبیاست؛ زیرا از ۷۸ آیه‌ای که در آنها واژهٔ وحی و مشتقاتش به کار گرفته شده‌اند، در قرآن آمده، تنها چند مورد در غیر انبیاء ذکر شده است.۲
این روش در چهار نمونه القای به انبیا، القای به فرشتگان، القای به انسان و القای به حیوانات آمده است. کامل‌‌ترین آنها وحی به انبیاست و در سه شکلِ تکلّم
