کریم تنها برخی واژههای خاص را به خدمت گرفته است. از میان آنها نیز مجموعه‌ای از واژه‌ها گزینش شده‌اند تا بار اساسی معنایی بر دوش آنها نهاده شود. واژههای بسیاری وجود دارند که قرآن و روایات از آنها چشم‌پوشی کرده‌اند.
بیان این نکته مهم است که برای تشخیص واژههای همنشین و جانشین در قرآن، نباید به کلیدواژه بسنده کرد؛ زیرا در این صورت آیات و واژههای بسیاری از دست خواهند رفت. پُرخوانی قرآن، جهان‌بینی فرد را به مرور تصحیح می‌کند. کسی که مطالعه معناشناسی میدان‌های معنایی را در قرآن انجام می‌دهد، به هنگام قرائت، باید به واژههای جانشین و همنشین توجه داشته باشد و به تناسب در تحقیق خود وارد کند. پس از تشکیل مجموعه واژه‌ها، می‌توان واژه مورد نظر را انتخاب کرد و مطالعه معناشناسی را روی آن انجام داد. برای مثال، در مورد واژههای زیر، واژههای مرتبط آورده شده‌اند:
واژههای جانشین و همنشین با علم: عرف، فقه، ذکر، عقل، فکر، ظن، حسبان، جهل، وحی، الهام، رؤیه، فطرت، حکمت، عین، اذن، بصر، سمع، قلب، فؤاد، لب، نُهیه و نفس. واژه دماغ در یک روایت ذکر شده و ذهن نیز هرگز استفاده نشده است.
واژههای جانشین و همنشین با وحی: تکلم، الملائکه، القاء، انزال، تنزیل، قلب، نجوا، الهام، روح، رسول، علّم، وسوسه، شطن، جن، کهن، سحر، قرآن، کتاب، نداء، انذار، تبشیر و قدر.
واژههای جانشین و همنشین با آفرینش: خلق، فطر، انشا، ابدء، جعل، کان، بارء، بدیع، اجل، شاء، قدر، بنا، رفع، مد، دحی، بسط، اوسع، فرش، مهّد، سطح، فتق، سوی، القی، وضع، نصب، ارسی، سلک، کور، اغطش، سلخ، زین، طباقاً، صور، سوی، عدل، نفخ، احیی، اخرج، انبت، ارض، تراب، تین، نار، ماء، نطفه، علقه، مُضغه، عَظم، لحم و اطوار.
