منبع: شیخ طوسی، الأمالی، ص ۶۵۵.

سند: الْحُسَيْنُ بْنُ‌‌‌عُبَيْدِاللّه > عَلِيِّ بْنِ‌‌‌مُحَمَّدٍ الْعَلَوِيِّ > الْحُسَيْنُ بْنُ‌‌‌صَالِحِ بْنِ‌‌‌شُعَيْبٍ الْجَوْهَرِيُّ > مُحَمَّدُ بْن‌‌‌‌يَعْقُوبَ الْكُلَيْنِيُّ > عَلِيِّ بْنِ‌‌‌مُحَمَّدٍ > إِسْحَاقَ بْنِ‌‌‌إِسْمَاعِيلَ النَّيْسَابُورِيِّ > الْحَسَنُ بْنُ‌‌‌عَلِيٍّ علیه السلام.

اعتبار سنجی: در سند این روایت دست‌‌‌کم علی بن‌‌‌محمد العلوی و الحسین بن‌‌‌صالح بن‌‌‌شعیب الجوهری ناشناخته‌‌‌اند.

نتیجه: روایت به لحاظ سند ضعیف است.

حدیث بیست و پنجم

متن: «كُنْتُ أَنَا وَ عَلِيٌّ نُوراً بَيْنَ يَدَيِ اللّه قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَ اللّه آدَمَ بِأَرْبَعَةَ عَشَرَ أَلْفَ عَامٍ، فَلَمَّا خَلَقَ اللّه آدَمَ قَسَمَ ذَلِكَ النُّورَ جُزْءَيْنِ رَكِبَا فِي آدَمَ فَجُزْءٌ أَنَا وَ جُزْءٌ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ علیه السلام، فَنُورُ الْحَقِّ مَعَنَا نَازِلٌ حَيْثُمَا نَزَلْنَا».

منبع: طبری آملی، المسترشد في إمامة علي بن‌‌‌أبي‌‌‌طالب علیه السلام، ص ۶۲۹-۶۳۰.

سند:... مُحَمَّدِ بْنِ‌‌‌أَبَانٍ > فُضَيْلٍ‏ > ثَوْرِ بْنِ‌‌‌يَزِيدَ > خَالِدِ بْنِ‌‌‌مَعْدَانَ‏ > زَاذَانَ‏ > سَلْمَانَ > رَسُولَ اللّه صلی الله علیه و اله.

اعتبار سنجی: ابتدای سند افتاده است؛ از این رو، بر اساس رجال شیعه، این روایت ضعیف است. به نظر می‌‌‌رسد که نویسنده المسترشد این حدیث را به واسطه مشایخ سنّی خود از کتب اهل تسنن گرفته باشد؛ چراکه اين حدیث با عباراتی مشابه و مستند به سندی که از الفضیل بن‌‌‌عیاض به بعد با سند المسترشد تطبیق دارد، در فضائل الصحابه احمد بن‌‌‌حنبل،^۱ تاریخ مدینة دمشق نوشته ابن‌‌‌عساکر^۲ و مناقب

حدیث بیست و سوم

متن: «كُنْتُ أَنَا وَ عَلِيٌّ نُوراً بَيْنَ يَدَيِ اللّه جَلَّ جَلَالُهُ قَبْلَ أَنْ يَخْلُقَ آدَمَ بِأَرْبَعَةِ آلَافِ عَامٍ فَلَمَّا خَلَقَ اللّه آدَمَ سَلَكَ ذَلِكَ النُّورَ فِي صُلْبِهِ فَلَمْ يَزَلِ اللّه عَزَّوَجَلَّ يَنْقُلُهُ مِنْ صُلْبٍ إِلَى صُلْبٍ حَتَّى أَقَرَّهُ فِي صُلْبِ عَبْدِ الْمُطَّلِبِ ثُمَّ أَخْرَجَهُ مِنْ صُلْبِ عَبْدِالْمُطَّلِبِ فَقَسَّمَهُ قِسْمَيْنِ فَصُيِّرَ قِسْمٌ فِي صُلْبِ عَبْدِاللّه وَ قِسْمٌ فِي صُلْبِ أَبِي طَالِبٍ فَعَلِيٌّ مِنِّي وَ أَنَا مِنْ عَلِيٍّ لَحْمُهُ مِنْ لَحْمِي وَ دَمُهُ مِنْ دَمِي فَمَنْ أَحَبَّنِي فَبِحُبِّي أَحَبَّهُ وَ مَنْ أَبْغَضَهُ فَبِبُغْضِي أَبْغَضَهُ».

منبع: شیخ صدوق، الخصال، ج ۲، ص ۶۴۰.

سند: مُحَمَّدُ بْنُ‌‌‌الْحَسَنِ بْنِ‌‌‌أَحْمَدَ بْنِ‌‌‌الْوَلِيدِ > مُحَمَّدُ بْنُ‌‌‌خَالِدٍ الْهَاشِمِيُّ > الْحَسَنُ بْنُ‌‌‌حَمَّادٍ الْبَصْرِيُّ > أَبِيهِ > أَبِي‌‌‌الْجَارُودِ > مُحَمَّدِ بْنِ‌‌‌عَبْدِ‌‌‌اللّه > أَبِيهِ > آبَائِهِ > رَسُولُ اللّه صلی الله علیه و اله.

اعتبار سنجی: تمام راویان واقع در سند این حدیث، به جز ابن‌‌‌الولید و بزرگ محدثان قمی در زمان خود، و ابوالجارود زیاد بن‌‌‌المنذر، بنیان‌‌‌گذار فرقه زیدی جارودیه، مهمل و ناشناخته‌‌‌اند.

نتیجه: سند روایت ضعیف است.

حدیث بیست و چهارم

متن: «... وَ لَوْ لَا مُحَمَّدٌ صلی الله علیه و الهوَ الْأَوْصِيَاءُ مِنْ وُلْدِهِ علیهم السلام كُنْتُمْ حَيَارَى كَالْبَهَائِمِ، لَا تَعْرِفُونَ فَرْضاً مِنَ الْفَرَائِضِ،...سَمِعْتُ جَدِّي رَسُولَ اللّه صلی الله علیه و الهيَقُولُ: خُلِقْتُ مِنْ نُورِ اللّه عَزَّ وَ جَلَّ، وَ خُلِقَ اهل بَيْتِي مِنْ نُورِي، وَ خُلِقَ مُحِبُّوهُمْ مِنْ نُورِهِمْ، وَ سَائِرُ الْخَلْقِ فِي النَّارِ».