السَّلَامُ > أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ علیه السلام.

اعتبار سنجی: حسین بن‌‌‌عبیداللّه الغضائری استاد و شیخ اجازه نجاشی^۱ و شیخ طوسی^۲ است. افرادی در سطح و موقعیت غضائری نیاز به توثیق ندارند، اما می‌‌‌توان از اینکه از مشایخ نجاشی است شاهد مضاعفی برای وثاقت وی ارائه کرد؛ چراکه نجاشی ملتزم بوده احادیث را جز از ثقات نقل نکند.^۳ هارون بن‌‌‌موسی^۴ و محمد بن‌‌‌همام^۵ را شیخ طوسی و نجاشی تمجید و توثیق کرده‌‌‌اند. محمد بن‌‌‌خالد برقی را شیخ طوسی موثق دانسته است.^۶

نجاشی محمد بن‌‌‌خالد را در حدیث ضعیف دانسته؛^۷ اما این تضعیف راجع به خود راوی نیست، بلکه به شیوه نقل برمی‌‌‌گردد؛ چراکه برقی از روات ضعیف نقل می‌‌‌کند و بر روایات مرسل اعتماد می‌‌‌ورزد.^۸ از این رو، در صورتی که راوی بعد از او قابل اعتماد باشد، روایت او معتبر خواهد بود. راوی بعد از او در اینجا محمد بن‌‌‌سنان است که در ادامه، ذیل حدیث شماره ۱۰، اعتمادپذیری وی را نشان داده‌‌‌ایم. راوی منتهی به معصوم مفضل بن‌‌‌عمر است. به‌‌‌رغم برخی تضعیف‌‌‌ها و مذمت‌‌‌هایی که درباره‌‌‌ وی در کتب رجالیان متقدم وارد شده،^۹ اکثر رجالیان متأخر، نظیر وحید

بن‌‌‌ابی‌‌‌نصر بزنطی، جز از افراد ثقه نقل نمی‌‌‌کنند.^۱ سدیر صیرفی جزو کسانی است که محمد بن‌‌‌ابی‌‌‌عمیر از او نقل کرده است.^۲ شاهد دیگر بر وثاقت سدیر آن است که رجالیان اهل تسنن به‌‌‌رغم آگاهی از تشیع سدیر، او را ثقه دانسته‌‌‌اند.^۳

نتیجه: روایت به لحاظ سندی معتبر است.

حدیث هشتم

متن: «قَالَ: كَانَ ذَاتَ يَوْمٍ جَالِساً بِالرَّحَبَةِ وَ النَّاسُ حَوْلَهُ مُجْتَمِعُونَ، فَقَامَ إِلَيْهِ رَجُلٌ فَقَالَ: يَا أَمِيرَالْمُؤْمِنِينَ، إِنَّكَ بِالْمَكَانِ الَّذِي أَنْزَلَكَ اللّه بِهِ، وَ أَبُوكَ يُعَذَّبُ بِالنَّارِ! فَقَالَ لَهُ: مَهْ فَضَّ اللّه فَاكَ، وَ الَّذِي بَعَثَ مُحَمَّداً بِالْحَقِّ نَبِيّاً، لَوْ شَفَعَ أَبِي فِي كُلِّ مُذْنِبٍ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ لَشَفَّعَهُ اللّه (تَعَالَى) فِيهِمْ، أَبِي يُعَذَّبُ بِالنَّارِ وَ ابْنُهُ قَسِيمُ النَّارِ! ثُمَّ قَالَ: وَ الَّذِي بَعَثَ مُحَمَّداً بِالْحَقِّ نَبِيّاً، إِنَّ نُورَ أَبِي طَالِبٍ يَوْمَ الْقِيَامَةِ لَيُطْفِئُ أَنْوَارَ الْخَلْقِ إِلَّا خَمْسَةَ أَنْوَارٍ: نُورَ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و اله، وَ نُورِي، وَ نُورَ فَاطِمَةَ، وَ نُورَيِ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ مَنْ وَلَدَهُ مِنَ الْأَئِمَّةِ، لِأَنَّ نُورَهُ مِنْ نُورِنَا الَّذِي خَلَقَهُ اللّه (عَزَّوَجَلَّ) مِنْ قَبْلِ خَلْقِ آدَمَ بِأَلْفَيْ عَامٍ».

منبع: شیخ طوسی، الأمالی، ص ۳۰۶.

سند: الْحُسَيْنُ بْنُ‌‌‌عُبَيْدِاللّه، [الغضائری] > أَبُو‌‌‌مُحَمَّدٍ [هارون بن‌‌‌موسی تلعکبری] > مُحَمَّدُ بْنُ‌‌‌هَمَّامٍ [الاسکافی] > عَلِيُّ بْنُ‌‌‌الْحُسَيْنِ الْهَمْدَانِيُّ > مُحَمَّدُ بْنُ‌‌‌خَالِدٍ الْبَرْقِيُّ > مُحَمَّدُ بْنُ‌‌‌سِنَانٍ > الْمُفَضَّلِ بْنِ‌‌‌عُمَرَ > أَبِي‌‌‌عَبْدِاللّه علیه السلام > آبَائِهِ عَلَيْهِمُ