مجلس درس او حاضر شده‌‌‌اند. نجاشی در مقام بیان طریق خود به یکی از کتب می‌‌‌گوید: «گروهی از اصحاب ما (عدة من أصحابنا) خبر دادند که أبوبكر محمدبن‌‌‌عمر بن‌‌‌سلم بن‌‌‌البراء بن‌‌‌سبرة بن‌‌‌يسار التميمی المعروف بالجعابی خبر داد که...».۱
ذهبی او را حافظ بارع علامه نامیده، در عین حال اتهاماتی درباره رافضی بودن او و اینکه بعد از مراوده با اهل کلام از چشم اهل حدیث افتاده نقل کرده است. ذهبی اتهامات دیگری نظیر ترک صلاة و غیره برای وی ذکر کرده۲ که به نظر می‌‌‌رسد همه این اتهامات ناشی از گرایش جعابی به تشیع بوده است. اگر گزارش ذهبی را مبنا قرار دهیم، شاید بتوان برای زندگانی او دو مرحله در نظر گرفت: در مرحله نخست فقط حدیث نقل می‌‌‌کرده و گرایشی به تشیع نداشته یا آن را آشکار نمی‌‌‌کرده است. در مرحله بعد با ورود به مباحث کلامی به تشیع گرویده یا تشیعش را آشکار کرده است. انتصاب جعابی به مقام قضاوت در شهر موصل۳ می‌‌‌تواند شاهدی باشد بر اینکه لااقل در برهه‌‌‌ای از زندگانی در میان اهل تسنن نیز از وجاهت برخوردار بوده است.
نجاشی کتب متعددی را برای جعابی نام برده که عبارت‌‌‌اند از:
۱. كتاب الشيعة من أصحاب الحديث و طبقاتهم و...؛
۲. كتاب طرق من روى عن أميرالمؤمنين علیه السلام: إنه لعهد النبی الأمی إلی أنه لا يحبنی إلا مؤمن و لا يبغضنی إلا منافق؛
۳. كتاب ذكر من روى مؤاخاة النبی لأميرالمؤمنين علیهما السلام ؛
