باقی‌‌‌مانده عبارت‌‌‌اند از:
علی بن‌‌‌الحسین بن‌‌‌بابویه (شماره ۶، ۱۴ و ۲۹)؛
الحسین بن‌‌‌عبیداللّه غضائری (شماره ۸)؛
الحسین بن‌‌‌احمد بن‌‌‌ادریس (شماره ۱۷)؛
روشن است که هر سه راوی از بزرگان روات‌‌‌اند. پنج روایتی که این بزرگان در طبقه هفتم اسنادشان قرار دارند، در طبقه هشتم به مؤلفان کتاب می‌‌‌رسند.
گفتنی است کم شدن تدریجی تعداد روات در طبقات پایین‌‌‌تر، آسیبی به تواتر مجموع روایات نمی‌‌‌رساند؛ چراکه این کمینگی از اندک بودن تعداد روایاتی ناشی می‌‌‌شود که در اسناد آنها وسایط فراوانی بین معصوم و مؤلف قرار دارند. روشن است که هر چه تعداد واسطه‌‌‌ها کمتر باشد، اعتبار روایت بیشتر است. از این رو، در مقام محاسبه، تواتر همه روایات محاسبه می‌‌‌شود، نه فقط روایات دارای طبقات وسایط بیشتر که طبعاً تعداد افراد هر طبقه در آنها کمتر از کل روایات خواهد بود. بدین ترتیب، از آنجا که عرفاً احتمال هماهنگی اعضای هر طبقه بر جعل حدیث منتفی است، می‌‌‌توان مضمون اصلی منقول از ایشان را واجد معیار تواتر دانست.
علاوه بر تواتر که می‌‌‌تواند معیار مستقلی برای اعتبار سنجی روایات باشد، آنچه اعتبار این احادیث را تقویت می‌‌‌کند، وجود روایات صحیح و موثق در میان آنها است؛ یعنی روایاتی که تک‌‌‌تک افراد زنجیره سندشان قابل اعتمادند، نظیر روایات شماره ۱، ۲، ۳، ۴، ۵، ۶، ۷، ۸، ۹، ۱۱، ۱۲، ۱۶ و ۱۷.
احادیث اولین مخلوق بودن اهل‌البیت علیهم السلامدر منابع معتبر حدیثی
در منابع حدیثی معتبر، روایات دیگری نیز وجود دارند که بدون اشتمال بر کلیدواژگانی نظیر نور، اشباح نور، و ظل النور از تقدم خلقت اهل‌البیت علیهم السلام
