مردود دانستند؛ ۲) آنهايي که نقاط اصلي ديدگاه‏هاي وي را پذيرفتند؛ ۳) و کساني که تلاش خود را در بهبود و اصلاح اين ديدگاه معطوف داشته‏اند.
گروه نخست در نخستين دهه‏ها پس از انتشار کتاب مبادي فقه اسلاميِ شاخت به صحنه آمدند. به جز اندک غير مسلماناني که در اين گروه جاي داشتند،^۱ چهره نمايان گروه را محقّقان مسلماني تشکيل مي‏دادند که با تحقيقات غربي آشنا بودند. نقطة عزيمت اين عالمان اين فرض بود که نقل مستمر حديث نسبتاً زود و در قرن نخست هجري پس از وفات پيامبر صلي الله عليه و آله وجود داشته که گاه در مجموعه‏هاي شخصيِ افراد ـ و به عقيدة برخي، غالباً به اين صورت ـ مکتوب مي‏شده است. اين مطالب که از طريق درس، املاء، و استنساخِ متون مکتوب به شاگردان انتقال مي‏يافت، خود ميراثي را فراهم آورد تا مؤلّفان جوامع حديثي در قرن دوم، بتوانند احاديث را از آنها استخراج کنند. اين جوامع مجدداً مورد استفادة مدوّنان بعدي قرار گرفت.^۲ از آنجا که اين دسته از محقّقان به وجود شواهدي دال بر نظرية نقل مستمر حديث اطمينان داشتند، بي‏درنگ نتيجه گرفتند که بخش اعظم رواياتي که بعدها به جوامع حديثي درآمده‏اند لاجرم قديمي و اصيل‏اند. عمدة شواهد اينان روايات سيره به معناي عام بود که از مجموعه‏هاي حديثي، کتب تراجم و رجال، و فهرست‏هاي تدوين‌يافته از قرن سوم تا پنجم هجري استخراج مي‏شد. به ندرت خودِ احاديث را به محک هر گونه نقد و

پيامبر صلي الله عليه و آله ... بدان گونه که در قرن دوم هجري پديد آمده‏اند، خاستگاهي بسيار تازه داشتند و از همين رو، مستقلاً ارزش تاريخي ندارند.»^۱
نظريات شاخت هم مانند احتجاجات گلدتسيهر با واکنش‏هايي دوگانه روبرو شد. کتاب مبادي فقه اسلاميِ وي به عنوان اثري تمام‌عيار، روشمند و بسيار اصيل مورد تحسين همگان قرار گرفت،^۲ امّا ديدگاه محقّقان در باب نقطة اصلي احتجاج وي ـ مبني بر اينکه «جوهرة اصلي» روايات منقول از پيامبر صلي الله عليه و آله و صحابه هيچگاه وجود نداشته است ـ متفاوت بود. جدي‏ترين انتقاد از شاخت اين بود که وي به قدر کافي ميان شکل حديث و محتواي آن تفاوت ننهاده است. شکل حديث صورتي [رسمي] است که درواقع پيش از قرن دوم هجري بر تن روايات پوشانده نشده است؛ امّا محتواي حديث به زماني بسيار قديم‏تر بازمي‏گردد.^۳ نمونه‏اي مناسب از اين نوع واکنش به ديدگاه شاخت، مقاله‏اي از جان بِرتُن راجع به مفهوم سنّت (همين کتاب، فصل ۳) است.^۴ با اين همه، انديشه‏هاي شاخت عميقاً و براي مدتي مديد بر حديث‏پژوهي غربيان تأثير گذارد. هيچ بررسي جديد درباب حديث انجام نشد که بتواند ديدگاه‏هاي وي را ناديده انگارد، و در واقع تمامي محقّقان بعدي ناگزير بودند موضع خود را نسبت به پژوهش شاخت مشخص کنند.
پژوهش‏هاي حديثي پس از شاخت را مي‏توان بر اساس رويکرد محقّقان به ديدگاه‏هاي شاخت به سه دسته تقسيم کرد. ۱) محقّقاني که آراي وي را به کلي