بازداشت ؛ امّا جوان، فرمانِ مادر را بازگفت و سپس به نبرد پرداخت و خود را چنين شناساند:

أميرى حسينٌ و نِعْمَ الأمير

سُرورُ فؤادِ البشيرِ النذير

علىٌ و فاطمةُ والِداه

فَهَل تَعلمونَ لَهُ مِن نَظير؟^۱

فرمانده من حسين است و چه نيكو فرماندهى است ؛

شادى دل [پيامبر] بشارت دهنده و بيم دهنده!

پدر و مادر او، على و فاطمه‏اند.

آيا همانندى براى او مى‏شناسيد؟!

وى پس از نبرد با دشمن به شهادت رسيد. رفتار مادر او پس از شهادتش هم خواندنى است ؛ امّا آنچه مهم است، چگونگى معرّفى خود به وسيله اين جوان است. او بر خلاف رسم معهود عرب كه در برابر دشمن، نام و افتخارات خانوادگى خويش را بازگو مى‏كردند، نامى از خود نياورد و بى‏مانندترين سروَرِ مؤمنان را در دو بيت شناساند و به فرمانبرى از وى، مباهات كرد. از همين رو، نام اين جوان در تاريخ، ثبت نشده و تنها اين جملات، نشان مى‏دهد كه او شيفته حسين عليه‏السلام بوده و اين راه را با آگاهى و بصيرت، برگزيده است.

زادگانم! چرا مى‏گِرييد؟ اميدوارم به زودى چشمتان از شادى روشن شود!».

گفتند: به خدا سوگند، بر خويش نمى‏گِرييم ؛ بلكه بر تو مى‏گِرييم كه در محاصره دشمنى و نمى‏توانيم برايت كارى انجام دهيم.

امام عليه‏السلام فرمود: «خدا، بهترين پاداش را به خاطر اين علاقه و همدردى‏تان به شما عطا فرمايد!».

سپس، هر دو در حالى كه چشم به امام عليه‏السلام داشتند، به ايشان گفتند: اى پسر پيامبر خدا! درود بر تو باد!

امام عليه‏السلام فرمود: «رحمت و درود الهى بر شما باد!».

آن گاه جنگيدند تا شهيد شدند.^۱ سيف بن حارث، در شمار سعادتمندانى است كه در «زيارت رجبيه» به او سلام مى‏دهيم و مى‏گوييم: «السلام على سيف بن الحارث!».^۲

۵. شيفته حسين

در ميان نام‏آشنايان كربلا، جوان بابصيرتى است كه همچنان گم‏نام مانده است. او فرزند شهيدى از شهداى كربلاست كه پس از شهادت پدر، مادرِ شجاعش او را صدا زد و گفت: پسركم! برخيز و در برابر ديدگانِ فرزند پيامبر خدا بجنگ تا شهيد شوى.

جوان، برخاست و راهى ميدان شد. وقتى امام عليه‏السلام آن فرزند شهيد را ديد، به خاطر تسلاّى دلِ مادرش، او را از نبرد