امان‏نامه‏ات را نفرين كند! آيا به ما امان مى‏دهى، در حالى كه فرزند پيامبر خدا در امان نيست؟!».^۱

شب عاشورا كه امام حسين عليه‏السلام به همه ياران خود، اجازه بازگشت داد و همگى سر به زير افكندند، عبّاس، سكوت شب را شكست و به امام عليه‏السلام گفت: «چرا چنين كنيم؟ براى آن كه بعد از تو باقى بمانيم؟ خدا هرگز چنين روزى را نياورد!».^۲

او در روز عاشورا، پرچمدار لشكر حق بود^۳ و در پاسدارى از جان مولايش لحظه‏اى درنگ نكرد و همواره برادر را بر خويش مقدّم داشت. از اين رو، در زيارت‏نامه‏اش مى‏خوانيم: «المُواسِى أخاهُ بِنَفسِهِ ؛ آن كه با جان در راه برادرش فداكارى كرد».^۴

وى، سرانجام، در حالى كه براى كودكان حرمْ آب مى‏آورد، محاصره شد و پس از آن كه دستِ راست و چپ او را جدا كردند، با ضربتى سهمگين به شهادت رسيد.^۵ امام حسين عليه‏السلام در شهادت او به شدّت گريست.^۶

۲. على اكبر

على اكبر، بزرگ‏ترين فرزند امام حسين عليه‏السلام و در كربلا، جوانى ۲۸ ساله بود.^۷ وى در شكل و شمايل و اخلاق و كردار،

كربلا آشنا مى‏شويم:

۱. عبّاس بن على

عبّاس، فرزند اميرمؤمنان على عليه‏السلام، جوان ۳۴ ساله‏اى بود كه در روز عاشورا، وفادارى و شجاعت را مجسّم كرد و نيرومندى جسم خويش را به آرايه‏هاى اخلاقى نيز زيور داد. وى را با كُنيه «ابوالفضل» شناسانده‏اند و به دليل زيبايى چهره‏اش، او را «قمر بنى هاشم (ماه هاشميان)» مى‏خواندند. امام صادق عليه‏السلام نيرومندى جسم و جانِ عبّاس عليه‏السلام را ستوده و فرموده است:

كانَ عَمُّنا العَبّاسُ نافِذَ البَصِيرَةِ، صَلْبَ الإيمانِ، جاهَدَ مَعَ أبي عَبدِ اللّه‏ِ الحُسَينِ، أبلى بَلاءً حَسَنا و مَضى شَهيدَا.

عموى ما عبّاس، داراى بصيرت كامل و ايمان استوار بود و همراه ابا عبد اللّه‏ الحسين عليه‏السلام نبرد كرد و آزمايشى نيكو داد و شهيد شد.

آن گاه كه در كربلا تشنگى ياران سيّد الشهدا شدّت يافت، وى به دعوت امام حسين عليه‏السلام به همراه سى سوار و بيست پياده، به سوى آب رفتند و پس از نبرد سنگين با دشمن، مَشك‏هاى آب را به خيمه‏ها آوردند.^۱ عبّاس، بارها براى خيمه‏ها آب آورد و از همين رو، به «سقّا» مشهور شد.

او در سخت‏ترين لحظات زندگى و در حالى كه با مرگْ فاصله‏اى نداشت، به همراه برادرانش، بر حمايتِ از امام عليه‏السلام پاى فشرد و امان‏نامه شمر را رد كرد و فرمود: «خدا، تو و