143
انسان در تراز قرآن

می‌توانند منشأ تحريم باشند؟ در جهان‌بيني اسلامي راهي جز وحي براي شناخت حلال و حرام نيست۱ و تحريم جز با امر و نهي خدا صورت نگرفته و بر انسان حرام نمی‌شود؛۲ ازاين‌رو در فقه اسلامي، تحريم تنها از سوی شارع مجاز است و تحريم ديگران اعتبار شرعي ندارد؛ هرچند ممكن است دارای اعتبار عرفي يا شخصي باشد. دليل اثباتي حرام نيز باید مانند ادله تحریم قتل و زنا... به لحاظ اسنادي و دلالي، قطعي و فاقد هرگونه شبهه باشد.۳ در صورت احراز وجود چنين نصوص و ادله‌اي در منابع اسلامي، حكم حرمت، قطعي بوده و منکِر حرام، کافر است.۴ در این باره باید افزود که گزارههاي شرعي بِيانگر حرام، به‌طور معمول با نهی يا تهديد همراه هستند.

تحريم در متون ديني از دو راه صورت مي‌گيرد: «نصوص وحياني» و «اسباب شرعي»؛ مراد از نصوص وحياني، همان گزارههاي شرعي هستند كه منابع اصلي دين و شريعت را تشكيل می‌دهند؛ این گزاره‌ها یا از سوي خداوند نازل شدهاند، همانند آيات قرآن و کتابهای آسماني و يا دارای اعتباري وحياني هستند؛ همچون سنن انبيا كه به تاييد وحي رسيده‌اند. مقصود از اسباب شرعي نيز عواملي هستند كه مكلفان با اجازه شارع و در چارچوب شرع، عملي را به طور موقت و یا در شرايطي تا ابد بر خود حرام ميسازند.

قرآن كريم حاوي هر دو گونه از انواع تحريم بوده و آيات متعددي از قرآن به بيان محرمات پرداختهاند؛ تحريم با اسباب نيز، همانند تحريم به

1.. التفسیر المنیر فی العقیدة والشریعة والمنهج، ج۸، ص۸۰.

2.. مجمع البیان، ج۱۰، ص۵۸.

3.. الفقه الاسلامي و ادلته، ج۱، ص۶۸.

4.. همان.


انسان در تراز قرآن
142

مَساكينَ)؛۱ «هلاکت دنيوي»: (فَكَذَّبُوهُ فَأهْلَكْناهُم)؛۲ «تهديد الهي» (وَ الَّذينَ يكْنِزُونَ الذَّهَبَ وَ الْفِضَّةَ وَ لاينْفِقُونَها في‏ سَبيلِ اللَّهِ فَبَشِّرْهُمْ بِعَذابٍ أليمٍ)؛۳ «محروميت از رستگاري»: (لايفْلِحُ السَّاحِرُ حَيثُ أتی)؛۴ «غضب الهي»: (وَمَنْ يوَلِّهِمْ يوْمَئِذٍ دُبُرَهُ الّا مُتَحَرِّفاً لِقِتالٍ أوْ مُتَحَيزاً إِلی‏ فِئَةٍ فَقَدْ باءَ بِغَضَبٍ مِنَ اللَّهِ)؛۵ «بطلان عمل»: (لا تُبْطِلُوا صَدَقاتِكُمْ بِالْمَنِّ وَ الْأذی)۶ و... .

و ـ اعراض و نفرت پيامبران الهی

«مبغوضيت عمل»: (أتَأْتُونَ الذُّكْرانَ مِنَ الْعالَمين * ... * قالَ إِنِّي لِعَمَلِكُمْ مِنَ الْقالين)؛۷ «شِكوه به پروردگار»: (وَ قالَ الرَّسُولُ يا رَبِّ إِنَّ قَوْمِي اتَّخَذُوا هذَا الْقُرْآنَ مَهْجُوراً)۸ و... .

منشأ و خاستگاه حرمت

در بحث خاستگاه حرمت، اين مسئله مطرح است كه آيا تنها خداوند از حق تحريم برخوردار است؟ يا پيامبران، عقل و عرف انساني نيز

1.. مائده: ۸۹: «ولى به سوگندهايى که [از روى اراده] مى‏خوريد [و مى‏شکنيد] شما را مواخذه خواهد نمود؛ و کفاره‏اش غذا دادن به ده بينواست».

2.. شعرا: ۱۳۹: «پس تکذيبش کردند و هلاکشان کرديم».

3.. توبه: ۳۴: «و کسانى که زر و سيم را گنجينه مى‏کنند و آن را در راه خدا هزينه نمى‏کنند، ايشان را از عذابى دردناک خبر ده».

4.. طه: ۶۹: «و افسونگر هرجا برود رستگار نمى‌شود».

5.. انفال: ۱۶: «و هر که در آن هنگام به آنان پشت کند ـ مگر آنکه [هدفش] کناره‏گيرى براى نبردى [مجدّد] يا پيوستن به جمعى [ديگر از همرزمانش] باشد ـ بی‌تردید به خشم خدا گرفتار شده!».

6.. بقره: ۲۶۴: «صدقه‏هاى خود را با منّت و آزار، باطل مکنيد».

7.. شعرا: ۱۶۵ و ۱۶۸: «آيا از ميان مردم جهان، با مردها درمى‏آميزيد؟!»... «گفت: ”به راستى من دشمن کردار شما هستم“».

8.. فرقان: ۳۰: «و پيامبر [خدا] گفت: «”پروردگارا! قوم من اين قرآن را رها کردند“».

  • نام منبع :
    انسان در تراز قرآن
    تعداد جلد :
    1
    ناشر :
    سازمان چاپ و نشر دارالحدیث
    محل نشر :
    قم
    تاریخ انتشار :
    1393
    نوبت چاپ :
    اول
    شمارگان :
    1000
تعداد بازدید : 8825
صفحه از 212
پرینت  ارسال به