در روايات اهل سنت آمده است كه وقتي آيه (فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظِيم) دوبار به ترتيب در آيات ۷۴ و ۹۶ سوره واقعه نازل شد، پيامبر فرمودند: «اولي را ذكر ركوع و دومي را ذكر سجدهها قرار بدهيد».
در روایات شيعه نیز از امام صادق علیه السلام نقل شده است كه ذكر ركوع «سبحان ربي العظيم» و ذكر سجده «سبحان ربي الأعلي» است و يك‌بار گفتن آن واجب و سه‌بار آن مستحب است. چنان که در روايات شيعه و اهل سنّت آمده است ذکرهای یاد شده خاص ركوع و سجده هستند و هرچند كه «بحمده» در آنان حذف شده است، ولي روايات مقبول ديگري دلالت بر وجود اين تعبير در اذكار ركوع و سجده دارند. اگر چه کافی بودن مطلق تسبيح يا ذكر نيز بعيد نيست، ولي شرط احتياط اقتضا دارد که ذکرهای یاد شده، سه‌بار به همراه بحمده گفته شوند.۱
« المساجد» به اعضاي هفتگانه بدن انساني كه در حالت سجده با زمين ارتباط دارند اطلاق ميشود كه عبارتند از: پيشاني، بيني، كف دو دست، دو زانو و پاها؛۲ این واژه در آيه (وَأنَّ الْمَساجِدَ لِلَّهِ فَلا تَدْعُوا مَعَ اللَّهِ أحَداً)۳ به همين معنا به‌كار رفته است.
معناشناساني چون فراء و زجاج، مقصود از مساجد را شش عضو از اعضاي بدن آدمي هنگام سجده می‌دانند، جز بيني. از نظر راوندي نیز در
