و ـ مِيخواران

۱۵۷.رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: با ميخواره دوستى مكنيد كه دوستى با او [مايه] پشيمانى است.^۱

ز ـ بى‏وفايان

۱۵۸.امام على عليه‏السلام: دوستى‏ات را نثار آن كه وفا ندارد، مكن.^۲

ح ـ دنيا پرستان

۱۵۹.امام على عليه‏السلام: دوستى فرزندان دنيا، با اندك پيشامدى، ناپديد مى‏شود.^۳

۱۶۰.امام على عليه‏السلام: با فرزندان دنيا مصاحبت مكن ؛ زيرا چون نادار شوى، سنگينت مى‏شمارند و چون دارا شوى، بر تو حسد مى‏برند.^۴

ط ـ آنان‏كه دوستى‏شان خدايى نيست

۱۶۱.امام على عليه‏السلام: هركه دوستى‏اش خدايى نباشد، از او بپرهيز، كه دوستى‏اش پليد است و مصاحبت با او شوم.^۵

ب ـ دروغگويان

۱۵۳.امام على عليه‏السلام: از همنشينى دروغگو بپرهيز. اگر هم بدان ناگزير شدى، او را تصديق مكن و به او مگو كه تكذيبش مى‏كنى ؛ چرا كه از دوستى تو دست مى‏كشد ؛ امّا از طبيعتش دست نمى‏كشد.^۱

ج ـ حسودان

۱۵۴.امام على عليه‏السلام: حسود، دوستى‏اش را در گفتارش آشكار مى‏كند و دشمنى خود را در كردارش نهان مى‏سازد. پس نامِ دوست را دارد و صفت دشمن را.^۲

د ـ طمعكاران

۱۵۵.امام على عليه‏السلام: هر دوستى‏اى كه طمعْ پديدش آرد، نوميدى از ميانش مى‏برد.^۳

ه ـ احمقان

۱۵۶.امام على عليه‏السلام: از دوستى با احمق بپرهيز ؛ زيرا آن جا كه مى‏پندارد به تو سود مى‏رساند، به تو زيان مى‏زند، و غمگينت مى‏كند، حال آن كه مى‏پندارد شادت كرده است.^۴