پيش گفتار

اسلام، دينى است كه فلسفه وجودى خود را به كمال رساندن انسان و بر پا كردن جامعه آرمانى اعلام مى‏كند، و عشق و مهرورزى را مناسب‏ترين وسيله رسيدن به آن هدف والا مى‏خواند، تا جايى كه آيين خود را چيزى جز محبّت نمى‏داند و اين پرسش را از زبان امام باقر عليه‏السلام مطرح مى‏كند كه:

هَلِ الدّينُ إلاَّ الحُبُّ؟^۱

آيا دين، جز محبّت است؟

خدايى كه قرآن به مردم معرّفى مى‏كند، خدايى است مهربان و دوستدار مردم و خواستار افزايش مهربانى و محبّت انسان‏ها به يكديگر.

خطر دشمنى و عداوت

نقطه مقابل دوستى و محبّت، دشمنى و عداوت است؛ پديده‏اى ناميمون و خطرناك كه مى‏تواند همه پيروزى‏ها را به شكست، مبدّل سازد و جامعه را تا مرز انحطاط و سقوط به پيش برد. بر اين اساس است كه اسلام، عداوت را ضدّ دين^۲ معرّفى كرده است.