ط ـ گناه كردن براى دوست

۱۲۳.امام على عليه‏السلام: مؤمن، بر آن كه با او دشمنى مى‏ورزد، ستم نمى‏كند و به خاطرِ آن كه دوستش دارد، دست به گناه نمى‏زند.^۱

ى ـ آشكار كردن هر راز

۱۲۴.امام على عليه‏السلام: اگر به دوستت اعتماد كردى، پاره‏اى از مسائل خود را از او نگه دار و از رازت چيزى را همچنان نزد خود حفظ كن. شايد كه روزگارى به خاطر آن (آشكار كردن همه رازهايت) پشيمان شوى.^۲

۱۲۵.امام على عليه‏السلام: همه دوستى را نثار دوستت كن ؛ امّا همه اعتمادت را نثارش مكن. از جان و مالت در راهش بگذر و با او همدل باش ؛ امّا همه رازهايت را با او در ميان مگذار. بدين‏ترتيب، هم حقّ حكمت را به تمامى ادا كرده‏اى و هم حقوق دوستى را به جا آورده‏اى.^۳

پرسيدند: اى پيامبر خدا! صدايت را به قرآن خواندن، بلند نمى‏كنى ؟
فرمود: «خوش ندارم رفيقم و خانواده‏ام را بيازارم».^۱

ز ـ تحقير كردن

۱۲۰.رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: اى بندگان خدا ! برادر باشيد. مسلمان، برادر مسلمان است، به او ستم نمى‏كند، او را وا نمى‏گذارد و تحقيرش نمى‏كند.^۲

ح ـ زياده‏روى در دوستى

۱۲۱.رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: با دوستت چنان دوستى كن كه شايد روزى دشمنت گردد و با دشمنت چنان دشمنى كن كه شايد روزى دوستت گردد.^۳

۱۲۲.امام على عليه‏السلام: دوستى‏ات، [در حدّ] شيدايى و دشمنى‏ات [مايه] هلاكت نباشد. دوستت را به اندازهْ دوست بدار و دشمنت را به اندازهْ دشمن بدار.^۴