۱۱۳. امام على عليه‏السلام ـ در حكمت‏هاى منسوب به ايشان ـ: هرگاه دوستت تو را فريب داد، او را در رديف دشمنت قرار ده.^۱

۱۱۴.امام صادق عليه‏السلام: مردم را فريب مده، كه بى‏دوست مى‏مانى.^۲

د ـ بُخل‏ورزى

۱۱۵.امام على عليه‏السلام: در دوستِ بخيل، خيرى نيست.^۳

۱۱۶.امام على عليه‏السلام: بخل، دشمنى به بار مى‏آورد.^۴

۱۱۷.امام على عليه‏السلام: از بخل بپرهيزيد ؛ زيرا بيگانهْ بخيل را دشمن مى‏دارد و خويشاوند از او مى‏گريزد.^۵

ه ـ بى حدّ و مرز اعتماد كردن

۱۱۸.امام صادق عليه‏السلام: به برادرت بى حدّ و مرز اعتماد مكن ؛ زيرا زمين خوردن بر اثر اعتماد [به همه گفته‏ها و كرده‏هاى دوست]، قابل جبران نيست.^۶

و ـ آزار دادن

۱۱۹.كنز العمّالـ به نقل از اَنَس ـ: پيامبر صلى‏الله‏عليه‏و‏آله هرگاه شبانه براى قرائت [قرآن]برمى‏خاست، آيات را زمزمه مى‏كرد.

خويشى را بگسلند، آن‏گاه است كه خداوند، لعنتشان مى‏كند و آنها را كر و ديدگانشان را كور مى‏سازد.^۱

۱۰۹.امام على عليه‏السلام: چه بسا ابراز كننده دوستى كه ظاهرسازى مى‏كند.^۲

ب ـ بدگمانى

۱۱۰.امام على عليه‏السلام: دوستى كه از [درستكارى] او مطمئنّى، مبادا كه بدگمانى، [نظر]تو را نسبت به او تباه سازد.^۳

۱۱۱.امام على عليه‏السلام: مبادا كه بدگمانى بر تو چيره شود، كه [در اين صورت،]ميان تو و هيچ دوستى، رابطه دوستانه‏اى برجاى نمى‏گذارد.^۴

ج ـ فريبكارى

۱۱۲.رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: مسلمان، برادر مسلمان است و براى هيچ مسلمانى روا نيست كه چيزى عيبناك به برادرش بفروشد ؛ مگر آن كه او را از آن [عيب،] باخبر سازد.^۵