ج ـ نيكى كردن به مردم

قرآن

«وَ لاَ تَسْتَوِى الْحَسَنَةُ وَ لاَ السَّيِّئَةُ ادْفَعْ بِالَّتِى هِىَ أَحْسَنُ فَإِذَا الَّذِى بَيْنَكَ وَ بَيْنَهُ عَدَ وَةٌ كَأَنَّهُ وَلِىٌّ حَمِيمٌ.^۱

خوبى و بدى برابر نيستند. [بدى را] به آنچه بهتر است، پاسخ ده. ناگاه همان كس كه ميان تو و او دشمنى است، گويى دوستى صميمى خواهد شد».

حديث

۵۲.رسول خدا صلى‏الله‏عليه‏و‏آله: هرگاه خواستى كه مردم دوستت بدارند، به آنان نيكى كن و به آنچه در دست دارند، چشم مدار.^۲

د ـ بخشش

۵۳.امام على عليه‏السلام: بخشش، دوستى‏آفرين است.^۳

۵۴.امام على عليه‏السلام: هركه پيش از آن كه از او بخواهند، ببخشد، بزرگوار و محبوب است.^۴

دل‏هاى مؤمنان را وا مى‏دارد تا با دوستى و مهربانى به او روى آورند، و خدا برايش به هر خيرى شتابان‏تر است.^۱

ب ـ دل به نماز سپردن

۵۰.امام صادق عليه‏السلام: هرگاه بيم و اميد در دلى جمع شود، بهشت برايش واجب مى‏گردد. پس‏هرگاه به نماز ايستادى، با دل‏خود به خداوند عز و جل روى بياور؛ زيرا هيچ بنده مؤمنى در نمازش با دل خود به خداوند روى نمى‏آورد و او را به دعا نمى‏خواند، مگر آن كه خداوند عز و جل، دل‏هاى مؤمنان را متوجّه او مى‏سازد و افزون بر دوستى آنان با وى، با بهشت [نيز]تأييدش مى‏كند.^۲

۵۱.امام صادق عليه‏السلام: دوست دارم كه هر يك از شما مؤمنان هرگاه به نماز ايستاد، با دل خود به خداى متعال، روى بياورد و دلش او را به امور دنيا مشغول نكند ؛ چون هيچ مؤمنى در نماز با همه قلبش به خدا روى نمى‏آورد، مگر آن كه خداوندْ با وجه [كريم] خود، به او روى خواهد آورد و پس از آن كه خداوندْ او را دوست داشت، دل‏هاى مؤمنان را نيز متوجّه او خواهد ساخت.^۳