. الكافى ـ به نقل از ابراهيم كَرْخى ـ: به امام صادق عليهالسلام گفتم: همسرم ـ كه زنى سازگار بود ـ، از دنيا رفته است و اكنون، تصميم گرفتهام كه ازدواج كنم.
امام عليهالسلام به من فرمود: «بنگر كه خويشتن را در كجا مىنهى و چه كسى را در دارايىات شريك مىگردانى و بر دين و رازت آگاه مىسازى. پس اگر تصميم قطعى به اين كار گرفتهاى، با دوشيزهاى ازدواج كن كه از او به نيكى و نيكخويى ياد مىشود. بدان كه زنان چناناند كه [شاعر] گفته است:
راستى كه زنان، گونهگون آفريده شدهاند
برخى از آنان سودند و برخى زيان
برخى چونان ماهِ نواند، آن گاه كه آشكار شود
براى يارش و برخى دگر تاريكاند
پس، آن كه به زنى شايسته دست يابد، زهى سعادت!
و آن كه زيان كند، برايش راه انتقامى نيست!
زنان، سه دستهاند: زن زاياى مهربان كه شوهر خويش را در كار دنيا و آخرتش يارى مىرسانَد و به روزگار، بر ضد او يارى نمىرساند ؛ زن نازايى كه نه از زيبايى بهرهاى دارد و نه از اخلاق و شوهرش را در كار نيك، يارى نمىرسانَد و زن هواركشِ پا به در، كه پشت سر شوهرش حرف مىزند و زياد را اندك مىشمارد و اندك را نمىپذيرد.۱
