۶۳۲.الغيبة ، طوسى- با سندش به نقل از جعفر بن احمد بن مَتّيل قمى - : محمّد بن عثمان، ابو جعفر عَمرى ، در بغداد حدود ده تن داشت كه كارهايش را انجام مىدادند و ابو القاسم بن روح هم ميان آنان بود و همگى از ابو القاسم بن روح به او نزديكتر بودند و به خاطر همين خاص نبودن، اگر ابو جعفر كار و درخواستى داشت ، به غير او مىسپرد تا انجام دهد؛ امّا وقتى ابو جعفر در گذشت، او [از طرف صاحب الأمر ]برگزيده شد و به او وصيّت گرديد.۱
۶۳۳.الغيبة ، طوسى- به نقل از ابو عبد اللَّه جعفر بن محمّد مدائنى - : و نيز استادان ما مىگفتند: ما شك نداشتيم كه اگر براى ابو جعفر عمرى پيشامدى رخ دهد، كسى جز جعفر بن احمد بن مَتّيل يا پدرش به جاى او نخواهد نشست؛ زيرا نزديكى و زيادى رفت و آمد و حضور او را در خانهاش مىديديم. حتّى ابو جعفر در آخر عمرش، به خاطر مسئلهاى كه برايش اتّفاق افتاده بود ، تنها غذايى را مىخورد كه در خانه جعفر بن احمد بن متّيل و پدرش، آماده شده بود و همان را هم در منزل جعفر و پدرش مىخورد. و ياران ما ترديد نداشتند كه اگر پيشامدى رخ دهد، به خاطر خصوصيت جعفر ، تنها به او [يا پدرش] وصيّت خواهد شد؛ امّا چون هنگام وصيّت رسيد و ابو القاسم برگزيده شد، همه [حتّى جعفر و پدرش ]تسليم شدند و كسى انكار نكرد و ارتباطشان با او و حضورشان نزد وى، به همان گونه بود كه با ابو جعفر بودند و جعفر بن احمد بن مَتّيل پيوسته و تا زمان وفاتش ، جزو ياران ابو القاسم و پيش روى او بود، به همان سان كه در خدمت ابو جعفر بود. پس هر كه به ابو القاسم طعنه بزند، به ابو جعفر و نيز به حجّت - كه درودهاى خدا بر او باد - طعنه زده است.۲