مسئول نهاد وكالت آمده است:
فَلا تَخرُجَنَّ مِنَ البَلدَةِ حَتّى‏ تَلقَى العَمرِيَّ رَضِيَ اللَّهُ عَنهُ بِرِضايَ عَنهُ ، وتُسَلِّمُ عَلَيهِ وتَعرِفُهُ ويَعرِفُكَ ، فَإِنَّهُ الطّاهِرُ الأَمينُ العَفيفُ القَريبُ مِنّا وإلَينا.^۱
از شهر بيرون نرو تا عَمرى را ببينى - كه خدا به خاطر خشنودى‏ام از وى ، از او خشنود باشد - و بر او سلام بده و او را بشناس و او تو را بشناسد ، كه وى پاك و امين و عفيف و به ما نزديك و نزد ما عزيز است . پس هر چه براى ما از هر كجا مى‏آورند ، تا پايان عمرش ، به او برسانيد تا او به ما برساند.
با توجّه به اين رويكرد بود كه برخى از تجار قم، مستقيماً اموال خود را به سفير دوم (يعنى محمّد بن عثمان) تحويل دادند.^۲
اموال تحويلى به نهاد وكالت، گاه واجبات مالى بود، همان گونه امام جواد عليه السلام در نامه‏اى به على بن مهزيار - وكيل ايشان در اهواز - دستور اخذ خمس در سال ۲۲۰ هجرى را به او ابلاغ مى‏نمايد.^۳
جمع‏آورى درآمد موقوفات ناحيه امامت در نواحى مختلف نيز بر عهده نهاد وكالت بود. احمد بن اسحاق اشعرى در عصر امام عسكرى عليه السلام ، وكيل موقوفات در قم بوده است .^۴ صالح بن محمّد بن سهل نيز در زمان امام جواد عليه السلام ، وكيل وقف قم بوده است.^۵
در كتاب تاريخ قم، تعداد متولّيان موقوفات در قم را حدود چهل نفر ذكر كرده است.^۶ در گزارش رجال الكشّى از اعزام دو نماينده از سوى امام جواد عليه السلام به قم

گاه، نامه‏هاى شيعيان از طريق پيك سيّار، جمع‏آورى و به مركز نهاد وكالت (يعنى بغداد) منتقل مى‏شد.
شيوه نامه‏نگارى (مكاتبه) از دوره امام صادق عليه السلام آغاز شد و به مرور زمان، رواج يافت و در دوره غيبت صغرا به تنها شيوه ارتباط ميان امام و مردم تبديل شد. از اين رو، نسبت تعداد مكاتبات امامان عليهم السلام در مقايسه با مجموع احاديث آنان، به مرور زمان افزايش يافت و در دوره غيبت صغرا به بالاترين حد خود رسيد.
مهم‏ترين حوزه‏هاى انجام وظيفه نهاد وكالت را مى‏توان اين گونه برشمرد:

۲ - ۱. اقتصادى‏

به سبب رفاه اقتصادىِ پديد آمده در جامعه ، واجبات مالىِ شيعيان در اين دوره فراوان شده بود. افزون بر آن، مواردى همچون: موقوفات، نذورات، صدقات، هدايا و تبرّعات نيز وجود داشت كه در مجموع، درآمد فراوانى محسوب مى‏شد.
از جهت ديگر، ناحيه امامت براى تأمين هزينه خود، رفع نياز نيازمندان شيعه، خانواده شهدا، هويت‏بخشى به نظام شيعه و... مخارج فراوانى داشت كه از طريق جمع‏آورى اموال به دست آمده، آن را تأمين مى‏كرد. نهاد وكالت، وظيفه جمع‏آورى اموال از مناطق مختلف را به عهده داشت و به دستور امام عليه السلام آنها را در موارد تعيين شده، هزينه مى‏كرد.
در نامه امام حسن عسكرى عليه السلام به شيعيان نيشابور آمده است:
هر فرد از شيعيان ما در آن ناحيه كه از انحراف به دور و طالب حق است، حقوق ما را به ابراهيم بن عبده بپردازد و او نيز به رازى [وكيل رى و سرپرست وكلاى شرق ايران ]يا به كسى كه او معيّن مى‏كند، تحويل دهد.^۱
در توقيع صادره خطاب به نماينده امام عليه السلام در نيشابور، در باره تحويل اموال به‏