۵۹۹.كمال الدين- با سندش به نقل از ابو طفيل ، از امام باقر عليه السلام - : پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آلهبه امير مؤمنان عليه السلام فرمود: «آنچه را بر تو املا مىكنم، بنويس». [على عليه السلام ]گفت : اى پيامبر خدا ! بيم دارى كه چيزى را فراموش كنم؟
پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «از فراموشى تو نمىترسم، كه من به درگاه خداوند ، دعا كردهام كه حافظه تو را قوى گرداند و از فراموشى بركنارت دارد؛ ليكن براى شريكهاى خود بنويس».
على عليه السلام گفت : شريكان من چه كسانى هستند ، اى پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله !
فرمود: «آن فرزندان تو كه امام اند. به بركت وجود آنهاست كه بر امّت من باران مىبارد و در پرتو وجود آنها ، دعايشان مستجاب مىگردد و خداوند به سبب آنها بلا از امّت مىگرداند و به بركت وجود آنها از آسمان ، رحمت مىبارد و اين ، نخستين ايشان است» و با دست به حسن بن على عليه السلام اشاره كرد . سپس به حسين اشاره كرد و فرمود: «[و ]امامان از فرزندان او».۱
۶۰۰.التوحيد- با سندش به نقل محمّد بن مسلم - : از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مىفرمود: «همانا خداوند عزّ و جلّ خلقى از رحمت خود دارد كه آنها را از نور و رحمتش خلق كرده است، از رحمتش براى رحمتش . آنها به اذن الهى ، چشم بيناى خداوند و گوش شنوا و زبان گوياى او در ميان خلايق و معتمدان او هستند ، در آنچه فرو فرستاده از هر دليل و بيم و حجّتى. خداوند به سبب آنها بدىها را محو مىكند، ستم را كنار مىزند، رحمت را فرو مىفرستد، مرده را زنده مىگرداند و زنده را مىميراند و به سبب ايشان خلقش را مىآزمايد و در پرتو وجود آنها، در ميان خلقش داورى مىكند».
گفتم : قربانت گردم! اينان كيان اند؟
فرمود: «اوصيا».۲
