فصل دوم: اشاراتى به حكمت غيبت امام مهدى علیه السّلام
۲ / ۱
رازى كه جز پس از ظهور ، آشكار نمىشود
۵۳۴.علل الشرائع- با سندش به نقل از عبد اللَّه بن فضل هاشمى - : شنيدم كه امام جعفر صادق عليه السلام مىفرمايد: «صاحب اين امر (قيام) ، غيبتى ناگزير دارد كه هر باطلگرايى در آن به ترديد مىافتد».
گفتم: فدايت شوم ! چرا؟
فرمود: «به خاطر چيزى كه اجازه ندادهاند براى شما آشكارش كنيم».
گفتم: پس حكمت غيبتش چيست؟
فرمود: «حكمت غيبتش، همان حكمت غيبت حجّتهاى پيشين خداى متعال است. حكمت اين كار ، جز پس از ظهورش، آشكار نمىشود، همان گونه كه حكمت سوراخ كردن كشتى و كشتن جوان و بنا كردن ديوار از سوى خضر عليه السلام براى موسى عليه السلام تا هنگام جدايىشان ، آشكار نشد. اى پسر فضل ! اين امر، امرى از امور خدا و رازى از رازهاى او و امرى نهان از نهانهاى اوست، و چون مىدانيم كه خداى عزّ و جلّ حكيم است، تصديق مىكنيم كه همه كارهايش حكيمانه است، هر چند دليل آنها برايمان روشن نباشد».۱