۳ . خداوند در داستان سامرى مى‏فرمايد:
«قَالَ بَصُرْتُ بِمَا لَمْ يَبْصُرُواْ بِهِ فَقَبَضْتُ قَبْضَةً مِّنْ أَثَرِ الرَّسُولِ فَنَبَذْتُهَا .^۱
سامرى گفت: من چيزى ديدم كه آنان نمى‏ديدند . مشتى از خاكى كه نقش پاى آن فرستاده خدا بر آن بود ، برگرفتم و در آن پيكر افكندم» .
طبرى گفته است: سامرى، جاى پاى مركب جبرائيل را ديد و در اين هنگام ، مشتى از خاك پاى مركب او را برداشت و آن را بر زيورآلات شكسته شده و گداخته افكند و گفت گوساله شود .^۲
به عبارت ديگر ، منظور مفسّران ، اين است كه «سامرى» فرشته وحى را در حالى ديد كه هيچ كسى از بنى اسرائيل ، او را نمى‏ديد.

۴ . بر اساس احاديث متعدّد ، خضر عليه السلام - كه قرآن از او به عنوان بنده‏اى از بندگان الهى‏^۳ ياد مى‏كند - ، در ميان مردم زندگى مى‏كند و مردم يا او را نمى‏بينند و يا نمى‏شناسند.^۴
اينك با توجّه به اين نمونه‏هاى واقع شده ، به اين مسئله مى‏رسيم كه غيبت امام زمان چگونه است . احاديث متعدّدى دلالت دارند كه امام زمان عليه السلام بر روى زمين و در ميان مردم زندگى مى‏كند. در اين زمينه مى‏توان به اين شواهد ، اشاره كرد:
۱ . حديث‏هايى كه از غيبت انبياى گذشته سخن گفته و غيبت امام زمان را بدان تشبيه كرده است (مانند تشبيه به غيبت موسى عليه السلام ^۵و يوسف عليه السلام ^۶ در چندين حديث) و يا تصريح به وقوع سنّت غيبت انبيا گذشته در باره امام زمان عليه السلام ، مانند آنچه ابو

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله‏وارد شد و خدا در برابر ديدگان و پشت سر آنان ، ديوارى قرار داد و آنان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله را نديدند. پيامبر صلى اللَّه عليه و آله نماز خواند و نزد آنان آمد و مشتى خاك بر سر و روى آنان پاشيد ؛ ولى ايشان را نمى‏ديدند. هنگامى كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله از آن جا گذشت، قريش خاك و گرد و غبار را ديدند و گفتند: «اين ، همان سحر و جادوى ابن ابى كبشه‏^۱ - يعنى محمّد صلى اللَّه عليه و آله - است».^۲
طبرى، در ذيل اين آيه ، آورده است: ابو جهل گفت: «اگر محمّد را ببينم، چنين و چنان مى‏كنم» و اين آيه نازل گرديد. وقتى آيه نازل شد ، قريش به ابو جهل مى‏گفتند: «اين ، محمّد است» ؛ امّا او مى‏گفت: «محمّد كجاست؟ محمّد كجاست؟ و ايشان را نمى‏ديد» .^۳
۲ . خداوند در آيه‏اى ديگر مى‏فرمايد:
«وَ إِذَا قَرَأْتَ الْقُرْءَانَ جَعَلْنَا بَيْنَكَ وَ بَيْنَ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالْأَخِرَةِ حِجَابًا مَّسْتُورًا .^۴
[اى پيامبر!] هنگامى كه قرآن تلاوت مى‏نمايى، ما ميان تو و آنانى كه به قيامت ايمان ندارند، پرده‏اى ستبر قرار مى‏دهيم» .
در تفسير اين آيه آمده است: عدّه‏اى هنگام تلاوت و يا نماز خواندن پيامبر صلى اللَّه عليه و آله ، در كعبه و يا به هنگام دعوت مردم، ايشان را آزار مى‏دادند و خداوند با اين كار ، مانع آنان شد.^۵