۵۲۸.الغيبة، طوسى- با سندش به نقل از عبد الأعلى (مولاى آل سام) - : با امام صادق عليه السلام از مدينه بيرون آمدم و چون به روحاء (در چهل ميلى مدينه) رسيديم ، رو به روى كوه آن جا ايستاد و به آن نگريست و به من فرمود: «اين كوه را مىبينى؟ اين كوهى است به نام رضوى كه از كوههاى فارس بود و چون ما را دوست داشت، خداوند ، آن را به اينجا آورد. هان كه در آن ، هر درخت خوردنى هست !» و دو بار فرمود: «بهترين مأمن براى بيمناكان است . هان، كه صاحب اين امر (قيام) ، دو غيبت دارد: يكى كوتاه و ديگرى بلند».۱
۵۲۹.كمال الدين- با سندش به نقل از حسن بن محمّد بن صالح بزّاز - : شنيدم كه امام حسن عسكرى عليه السلام مىفرمايد: «اين پسرم، قائمِ پس از من است و او كسى است كه ويژگىهاى پيامبران ، مانند عمر دراز و غيبت ، در او جريان مىيابد تا آنجا كه دلها از طول اين مدّت ، سخت مىشوند و بر باور به او ، كسى جز آن كه خداى عزّ و جلّ ايمان را در دلش نوشته و با روحى از خود تأييدش كرده، استوار نمىماند». ۲
۵۳۰.الغيبة، طوسى- با سندش به نقل از مفضّل بن عمر - : شنيدم كه امام صادق عليه السلام مىفرمايد: «صاحب اين امر (قيام) ، دو غيبت دارد . يكى از آنها به درازا مىكشد ، تا آن جا كه برخى مىگويند: مرده است و برخى ديگر مىگويند: كشته شده و برخى ديگر مىگويند: رفته است ، تا آن جا كه جز شمارى اندك از يارانش بر عقيده به او نمىمانند . هيچ كس از فرزندانش تا كسان ديگر ، از جاى او آگاه نمىشود ، مگر مولايى كه امر او را به دست دارد».۳
