۷۴۰.كمال الدين‏- با سندش به نقل از ابو القاسم بن ابى حُلَيس‏^۱ - : من امام حسين عليه السلام را نيمه شعبان زيارت مى‏كردم . سالى از سال‏ها ، پيش از شعبان ، به محلّه عسكر در سامرّا وارد شدم و قصد داشتم در شعبان ، زيارت نكنم ؛ امّا هنگامى كه شعبان رسيد ، گفتم : زيارتى را كه مى‏كردم ، وا نمى‏نهم ! و براى زيارت ، بيرون آمدم . من هر گاه به محلّه عسكر مى‏رسيدم ، با برگه يا پيامى ، آنها را آگاه مى‏كردم ؛ امّا اين بار به ابو القاسم حسن بن احمد - كه وكيل [ناحيه‏] بود - ، گفتم : آنان را از آمدن من آگاه مكن ، كه من مى‏خواهم آن را يك زيارت خالص قرار دهم .
امّا ابو القاسم لبخندزنان نزد من آمد و گفت : اين دو دينار براى من فرستاده شده و به من گفته شده است : «آن دو را به حُلَيسى بده و به او بگو : هر كس در پى كار خداى عزّ و جلّ باشد ، خداوند در پى كار او خواهد بود» .
در سامرّا به سختى بيمار شدم ، چندان كه ترسيدم بميرم و خود را آماده مرگ كردم . او براى من مايعى از بنفشه و انگبين فرستاد و به من دستور داد كه آن را بگيرم . من [نيز از آن خوردم و آن را] كنار نگذاشته بودم كه تا بيمارى‏ام خوب شد ، و ستايش ، ويژه خداى جهانيان است .
يكى از بدهكارانم در گذشت و من نامه نوشتم و اجازه خروج خواستم تا به سوى وارثان او در واسط^۲بروم و گفتم : تا تازه مرده است ، به سوى ايشان مى‏روم . شايد به حقّم برسم ؛ امّا به من اجازه داده نشد . سپس دوباره نامه نوشتم و باز به من اجازه داده نشد . پس از دو سال ، بى آن كه نامه‏اى نوشته باشم ، به من نوشت : «به سوى آنها برو» و من به سوى آنها رفتم و حقّم را گرفتم .^۳

۷۴۰.كمال الدين : عَن سَعدِ بنِ عَبدِ اللَّهِ ، قالَ : حَدَّثَني أبُو القاسِمِ بنُ أبي حُلَيسٍ ، قالَ : كُنتُ أزورُ الحُسَينَ‏^۱ عليه السلام فِي النِّصفِ مِن شَعبانَ ، فَلَمّا كانَ سَنَةً مِنَ السِّنينَ وَرَدتُ العَسكَرَ قَبلَ شَعبانَ ، وهَمَمتُ أن لا أزورَ في شَعبانَ ، فَلَمّا دَخَلَ شَعبانُ قُلتُ : لا أدَعُ زِيارَةً كُنتُ أزورُها . فَخَرَجتُ زائِراً ، وكُنتُ إذا وَرَدتُ العَسكَرَ أعلَمتُهُم بِرُقعَةٍ أو بِرِسالَةٍ ، فَلَمّا كانَ في هذِهِ الدَّفعَةِ قُلتُ لِأَبِي القاسِمِ الحَسَنِ بنِ أحمَدَ الوَكيلِ : لا تُعلِمهُم بِقُدومي ، فَإِنّي اُريدُ أن أجعَلَها زَورَةً خالِصَةً .
قالَ : فَجاءَني أبُو القاسِمِ وهُوَ يَتَبَسَّمُ وقالَ : بُعِثَ إلَيَّ بِهذَينِ الدّينارَينِ ، وقيلَ لي : اِدفَعهُما إلَى الحُلَيسِيِّ ، وقُل لَهُ :
مَن كانَ في حاجَةِ اللَّهِ عزّ و جلّ ، كانَ اللَّهُ في حاجَتِهِ .
قالَ : وَاعتَلَلتُ بِسُرَّ مَن رَأى‏ عِلَّةً شَديدَةً أشفَقتُ‏^۲ مِنها ، فَأَطلَيتُ مُستَعِدّاً لِلمَوتِ ، فَبَعَثَ إلَيَّ بُستوقَةً فيها بَنَفسَجينُ‏^۳ ، واُمِرتُ بِأَخذِهِ ، فَما فَرَغتُ حَتّى‏ أفَقتُ مِن عِلَّتي ، وَالحَمدُ للَّهِ‏ِ رَبِّ العالَمينَ .
قالَ : وماتَ لي غَريمٌ فَكَتَبتُ أستَأذِنُ فِي الخُروجِ إلى‏ وَرَثَتِهِ بِواسِطٍ^۴ ، وقُلتُ : أصيرُ إلَيهِم حِدثانَ مَوتِهِ لَعَلّي أصِلُ إلى‏ حَقّي ، فَلَم يُؤذَن لي ، ثُمَّ كَتَبتُ ثانِيَةً فَلَم يُؤذَن لي ، فَلَمّا كانَ بَعدَ سَنَتَينِ كَتَبَ إلَيَّ ابتِداءً :
صِر إلَيهِم .
فَخَرَجتُ إلَيهِم فَوَصَلَ إليَّ حَقّي .