۷۳۸.كمال الدين‏- با سندش به نقل از ابو رجاء مصرى‏^۱ - : دو سال پس از درگذشت امام عسكرى عليه السلام در پى [حجّت عليه السلام ] بودم و به كسى نرسيدم . سال سوم بود كه در مدينه ، در محلّه صُرياء ، در پى [حجّت و ]فرزند امام عسكرى عليه السلام بودم ؛ زيرا ابو غانم از من خواسته بود شب را با او شام بخورم ، و من نشسته و در خود فرو رفته بودم و با خود مى‏گفتم : اگر چيزى بود ، پس از سه سال ، آشكار مى‏شد ! ناگهان صداى كسى را بى آن كه او را ببينم ، شنيدم كه مى‏گفت : «اى نصر بن عبد ربّه ! به مصريان بگو : هنگامى كه پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را ديديد ، به او ايمان آورديد» .
من نام پدرم را نمى‏دانستم ؛ زيرا من در مدائن به دنيا آمده بودم و پدرم مرده و نوفلى ، مرا به مصر برده بود و من در آن جا رشد كرده بودم . چون صدا را شنيدم ، بلا فاصله برخاستم و نزد ابو غانم باز نگشتم و راه مصر را در پيش گرفتم .
و [كرامت ديگر ، اين كه‏] دو نفر مصرى ، هر يك در باره فرزندشان نامه نوشتند [و از قائم عليه السلام دعايى در حقّ آنها خواستند] . پاسخ آمد : «امّا تو ، اى فلان ! خداوند به تو اجر دهد !» و [در ادامه‏] براى ديگرى دعا نمود . فرزند آن كه تسليتش داده بود ، در گذشت .^۲

۷۳۹.كمال الدين‏- با سندش به نقل از ابو على مَتّيلى - : ابو جعفر ، نزد من آمد و مرا به عبّاسيه (نخيله ، نزديك كوفه) به درون خرابه‏اى برد و نوشته‏اى بيرون آورد و براى من خواند . در آن ، شرح آنچه براى آن خانه رخ داده بود ، آمده و نيز نوشته بود : «فلان زن (اُمّ عبد اللَّه) مويش را مى‏گيرند و از خانه بيرونش مى‏اندازند و در بغداد فرودش مى‏آورند و پيش روى حاكم مى‏نشيند و چيزهايى كه اتّفاق مى‏افتند» .
سپس به من گفت : اين را حفظ كن . آن گاه نوشته را پاره كرد ، و اين ، مدّتى پيش از وقوع اين حوادث بود .^۳

۷۳۸.كمال الدين : حَدَّثَنا أبي رضى اللَّه عنه عَن سَعدِ بنِ عَبدِ اللَّهِ ، عَن عَلّانٍ الكُلَينِيِّ ، عَنِ الأَعلَمِ المِصرِيِ‏^۱ ، عَن أبي رَجاءَ المِصرِيِ‏^۲ ، قالَ : خَرَجتُ فِي الطَّلَبِ بَعدَ مُضِيِّ أبي مُحَمَّدٍ عليه السلام بِسَنَتَينِ لَم أقِف فيهِما عَلى‏ شَي‏ءٍ ، فَلَمّا كانَ فِي الثّالِثَةِ كُنتُ بِالمَدينَةِ في طَلَبِ وَلَدٍ لِأَبي مُحَمَّدٍ عليه السلام بِصُرياءَ ، وقَد سَأَلَني أبو غانِمٍ أن أتَعَشّى‏ عِندَهُ ، وأَنَا قاعِدٌ مُفَكِّرٌ في نَفسي وأَقولُ : لَو كانَ شَي‏ءٌ لَظَهَرَ بَعدَ ثَلاثِ سِنينَ ، فَإِذا هاتِفٌ أسمَعُ صَوتَهُ ولا أرى‏ شَخصَهُ وهُوَ يَقولُ :
يا نَصرَ بنَ عَبدِ رَبِّهِ ، قُل لِأَهلِ مِصرَ : آمَنتُم بِرَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله حَيثُ رَأَيتُموهُ .
قالَ نَصرٌ : ولَم أكُن أعرِفُ اسمَ أبي ؛ وذلِكَ أنّي وُلِدتُ بِالمَدائِنِ فَحَمَلَنِي النَّوفَلِيُّ إلى‏ مِصرَ ، وقَد ماتَ أبي فَنَشَأتُ بِها ، فَلَمّا سَمِعتُ الصَّوتَ قُمتُ مُبادِراً ولَم أنصَرِف إلى‏ أبي غانِمٍ ، وأَخَذتُ طَريقَ مِصرَ .
قالَ : وكَتَبَ رَجُلانِ مِن أهلِ مِصرَ في وَلَدَينِ لَهُما ، فَوَرَدَ :
أمّا أنتَ يا فُلانُ فَآجَرَكَ اللَّهُ .
ودَعا لِلآخَرِ ، فَماتَ ابنُ المُعَزّى‏ .

۷۳۹.كمال الدين : حَدَّثَنا أبي رضى اللَّه عنه عَن سَعدِ بنِ عَبدِ اللَّهِ ، قالَ : حَدَّثَني أبو عَلِيٍّ المَتّيلِيُ‏^۳ ، قالَ : جاءَني أبو جَعفَرٍ فَمَضى‏ بي إلَى العَبّاسِيَّةِ ، وأَدخَلَني خَرِبَةً وأَخرَجَ كِتاباً فَقَرَأَهُ عَلَيَّ ، فَإِذا فيهِ شَرحُ جَميعِ ما حَدَثَ عَلَى الدّارِ ، وفيهِ :
إنَّ فُلانَةَ - يَعني اُمَّ عَبدِ اللَّهِ - تُؤخَذُ بِشَعرِها ، وتُخرَجُ مِنَ الدّارِ ، ويُحدَرُ بِها إلى‏ بَغدادَ ، فَتَقعُدُ بَينَ يَدَيِ السُّلطانِ . وأَشياءَ مِمّا يَحدُثُ .
ثُمَّ قالَ لي : اِحفَظ . ثُمَّ مَزَّقَ الكِتابَ ، وذلِكَ مِن قَبلِ أن يَحدُثَ ما حَدَثَ بِمُدَّةٍ .