۱ / ۶
برائت از غاليان و منحرفان
۶۶۴.الاحتجاج- در يادكرد از بخشى از توقيع صادر شده از سوى امام زمان عليه السلام در ردّ غاليان و در جواب نامهاى نوشته و ارسال شده به دست محمّد بن على بن هلال كرخى۱ - : «اى محمّد بن على! خداى عزّ و جلّ از آنچه توصيفش مىكنند بالاتر است! او را منزّه مىدارم و مىستايم. ما نه در دانايى او ، شريك او هستيم و نه در توانايى او ؛ بلكه هيچ كس جز او غيب نمىداند، همان گونه كه خود - كه نامهايش مبارك باد - در آيههاى استوار كتابش فرموده است: «بگو: جز خداوند ، كسى ديگر در آسمانها و زمين، غيب نمىداند» .
من و همه پدرانم از نخستين آنها: آدم و نوح و ابراهيم و موسى و پيامبران ديگر، تا آخرين آنها، محمّد پيامبر خدا ، و على بن ابى طالب و ديگر امامانِ درگذشته - كه درودهاى خدا بر همه آنان باد - ، تا آخرين روز حياتم و پايان روزگارم، بندگان كوچك خداى عزّ و جلّ هستيم. خداوند عزّ و جلّ مىفرمايد: «و هر كس از ياد من روى برگرداند، زندگى سختى خواهد داشت و او را روز قيامت، نابينا محشور خواهيم كرد. او خواهد گفت: پروردگار من! من كه بينا بودم. چرا نابينا محشورم كردى؟ [خداوند ]مىفرمايد: به اين خاطر كه آيههاى ما به تو رسيد و تو آنها را از ياد بردى و بدين گونه تو نيز امروز از ياد مىروى».
اى محمّد بن على! نابخردان و كمخِرَدان شيعه ، ما را آزار دادند، و [بِدان كه] هر كس [به اندازه] بال پشهاى دين داشته باشد، از آنان برتر است. من خداى يكتا را - كه معبودى جز او نيست و در گواه بودن ، كافى است - و نيز فرستادهاش، محمّد ، و فرشتگان و پيامبران و اوليايش و همچنين تو و هر كس را كه از اين نوشته من آگاه مىشود ، گواه مىگيرم كه من به خدا و فرستادهاش ، بيزارى مىجويم از كسى كه [در بزرگداشت ما] مىگويد ما علم غيبت داريم يا شريك خدا در فرمانروايى او هستيم ، يا ما را در جايگاهى ، جز آن جايگاهى مىنشاند كه خدا برايمان به آن رضايت داده و ما را براى آن آفريده است و نيز از كسى كه در حقّ ما ، از آنچه برايت روشن كردم و در آغاز نامهام برايت بيان كردم، در گذرد.
شما را گواه مىگيرم كه هر كسى كه ما از او بيزارى مىجوييم، خداوند و نيز فرشتگان و فرستادگان و اوليايش از او بيزارى مىجويند ، و اين توقيع را در اين نامه ، امانتى بر گردن تو و گردن هر كه از آن آگاه مىشود، مىنهم و [مىخواهم كه هيچ كس ]آن را از هيچ يك از دوستداران و پيروانم پنهان ندارد و همه دوستدارانم را از اين توقيع آگاه كند. شايد خداى عزّ و جلّ آنان را دريابد و به دين حقيقى خدا ، باز گردند و از چيزى كه پايان آن را نمىدانند و به پايان هم نمىرسد، دست كشند. پس هر كس نوشته مرا بفهمد و به آنچه فرمانش دادهام يا از آن بازش داشتهام، باز نگردد، لعنت خدا و بندگان شايستهاى كه ذكر كردم، بر او روا خواهد بود» . ۲
