خُرده مى‏گرفتم ، تا آن كه روزى در مجلس عمويم حسين ،^۱ حاضر شدم و خواستم در همين باره سخن بگويم كه او گفت: پسر جان! من هم مانند تو سخن مى‏گفتم تا آن كه مرا براى فرماندارى قم فرا خواندند ؛ زيرا كار آن جا بر خليفه عبّاسى [مقتدر ]دشوار شده بود و اهالى آن جا با هر كه از جانب حكومت به آن جا مى‏رفت، مى‏جنگيدند . پس به من لشكرى دادند و من به سوى آن جا بيرون آمدم. هنگامى كه به منطقه طزر^۲ رسيدم، براى شكار بيرون رفتم كه شكارى از دستم گريخت . من در پى‏اش رفتم و آن قدر آن را دنبال كردم تا به رودى رسيدم. به آب زدم و هر چه پيش‏تر رفتم، رود ، پهن‏تر مى‏شد. در اين حال بودم كه سوارى بر من وارد شد . او اسبى خاكسترى زير پا و عمامه خز سبزرنگى بر سر داشت، به گونه‏اى كه جز چشمان او را نمى‏ديدم، و در پاهايش نيز دو كفش قرمز رنگ بود. به من فرمود : «اى حسين!» و نه به من فرمانى داد و نه مرا با كنيه خواند.
گفتم: چه مى‏خواهى؟
فرمود : «چرا بر ناحيه‏[ى مقدّسه‏] خُرده مى‏گيرى و چرا خُمس دارايى‏ات را از يارانم باز مى‏دارى؟» .

گريست و فرمود : «اى سَرور خاندان خود! به من آب بنوشان كه من ره‏سپار به سوى خدايم هستم» . كودك ، كاسه جوشانده كُندُر را به دست گرفت و لبانش را حركت داد [و ذكرى خواند ]و آن را به امام عليه السلام نوشاند. هنگامى كه امام عليه السلام آن را نوشيد، فرمود: «مرا براى نماز آماده كنيد».
پس دستمالى در دامنش نهاده شد و كودك، اعضاى پدر را يك به يك وضو داد و بر سر و پاهايش مسح كشيد. امام عليه السلام به او فرمود: «مژده بده - اى پسر عزيزم - كه تو صاحب زمان هستى، تو مهدى هستى، تو حجّت خدا بر زمين هستى و تو فرزند من، و وصىّ من هستى و من پدر تو هستم و تو محمّد بن حسن بن على بن محمّد بن على بن موسى بن جعفر بن محمّد بن على بن حسين بن على بن ابى طالب هستى؛ پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله پدر توست و تو خاتم اوصيا و امامان پاك و پاكيزه هستى . پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله بشارت تو را داده و او تو را نام و كنيه نهاده است. پدرم از پدران پاك و پاكيزه‏اش اينها را به من رسانده است. خداوند بر اهل بيت درود فرستد! خداى ما بى گمان ستوده و باشكوه است». امام عسكرى عليه السلام در همين لحظه، از دنيا رفت. درودهاى خدا بر همه آنان باد!^۱

۲ / ۱۱

حسين بن حمدان‏

۷۸۹.ابو حسن مسترقّ نابينا مى‏گويد كه : روزى در مجلس ناصر الدوله حسن بن عبد اللَّه بن حمدان،^۲ بودم كه از امر ناحيه‏[ى مقدّسه‏] سخن به ميان آورديم. او گفت: من بر آن