۲ / ۱۰

اسماعيل بن على نوبختى و عقيد

۷۸۸.اسماعيل بن على نوبختى‏^۱ مى‏گويد كه : بر امام عسكرى عليه السلامدر بيمارىِ منجر به وفاتش، وارد شدم. نزد او بودم كه به خدمت‏گزارش عقيد^۲ - كه خادمى سياه‏پوست و نوبى و پيش از او خدمت‏گزار امام هادى عليه السلامو بزرگ كننده امام حسن عليه السلام بود - فرمود: «اى عقيد! جوشانده كُندُر برايم درست كن» ، و او برايش جوشاند و صقيل، همسر ايشان و مادر امام زمان عليه السلام ، آن را برايش آورد.
هنگامى كه كاسه در دستانش قرار گرفت و خواست آن را بنوشد، دستش شروع به لرزيدن كرد تا آن جا كه كاسه به دندان‏هاى امام عليه السلام مى‏خورد. امام حسن عليه السلامآن را وا نهاد و به عقيد فرمود: «داخل اتاق برو، كودكى را در سجده خواهى ديد . او را نزد من بياور».
عقيد گفت: داخل شدم و به جستجو پرداختم كه ديدم كودكى در سجده ، انگشت اشاره‏اش را به سوى آسمان ، بالا برده است. بر او سلام دادم و او نمازش را كوتاه كرد . گفتم: سَرورم به شما امر مى‏كند كه به سمت او بيرون آيى . در اين حال ، مادرش صقيل آمد و دست او را گرفت و نزد پدرش امام حسن عليه السلام بُرد.
هنگامى كه كودك جلوى امام عليه السلام ايستاد، سلام كرد. او رنگش به سان مرواريد، موهايش موجدار و دندان‏هايش گشاده بود. هنگامى كه امام عسكرى عليه السلاماو را ديد ،

نزديك به آن بود. او از قول على بن ابراهيم فدكى ، از اودى‏^۱ چنين گفت: من در حال طواف بودم و شش دور چرخيده بودم و مى‏خواستم دور هفتم را آغاز كنم كه حلقه‏اى در سمت راست كعبه، توجّهم را جلب كرد. جوانى نيكوروى و خوش‏بو و باهيبت كه با وجود هيبتش، به مردم نزديكى و انس مى‏جست ، و چون سخن گفت، نيكوتر از سخنش و شيرين‏تر از بيانش نديدم و مجلسش نيكو بود . رفتم كه با او سخن بگويم كه مردم مرا باز داشتند. از يكى از آنها پرسيدم: اين كيست؟ گفت: فرزند پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله است . در هر سال براى مردم ظاهر مى‏شود و با خواصّ خود سخن مى‏گويد و آنها نيز با او سخن مى‏گويند. گفتم: كسى در طلب راه هدايت نزد تو آمده است. مرا هدايت كن . خداوند ، هدايتت كند!
او چند سنگ‏ريزه به من داد و من روى چرخاندم كه يكى از همنشينان او به من گفت: فرزند پيامبر خدا ، به تو چه داد؟ گفتم: سنگ‏ريزه . و چون دستم را گشودم، ديدم شمش طلاست . من رفتم ، كه ديدم او خود را به من رساند و فرمود : «حُجّت ، بر تو ثابت و حق برايت آشكار شد و بصيرت يافتى. آيا مرا مى‏شناسى؟».
گفتم: به خدا، نه!
فرمود: «من مهدى‏ام. من قائم روزگارم. من كسى هستم كه زمانه را از عدالت پر مى‏كنم، همان گونه كه از ظلم و ستم پر شده است. زمين ، از حجّت ، تهى نمى‏مانَد و مردم ، بيشتر از بنى اسرائيل، در سرگشتگى و دورى از حجّت نمى‏مانند و روزگارِ خروج و قيام من ، ظاهر شده است و اين ، امانتى به گردن توست . آن را به برادران حقيقت‏مدارت بگو» .^۲