به سوى تو باز مى‏گردم. پروردگارا! مرا ببخشا و رحم كن و از آنچه مى‏دانى ، در گذر . بى گمان ، تو صاحب قدرت و بزرگى"».
او برخاست و وارد طواف شد. با برخاستن او ما نيز برخاستيم. فردا در همان وقت باز آمد. ما نيز چون گذشته براى آمدنش برخاستيم . ميان ما نشست و نگاهى به راست و چپ افكند و فرمود : «زين العابدين عليه السلام در سجده‏اش در اين جا (با دستش به حِجر [اسماعيل‏]، زير ناودان اشاره كرد) چنين مى‏گفت: "بنده ناچيزت، در آستان توست . بيچاره‏ات، در پيشگاه توست . از تو چيزى مى‏خواهد كه جز تو كسى بر آن توانا نيست"».
سپس به راست و چپ نگاه كرد و [از ميان ما] نگاهى به محمّد بن قاسم علوى افكند و فرمود : «اى محمّد بن قاسم! اگر خدا بخواهد ، تو بر خير هستى» [و محمّد بن قاسم ، معتقد به ولايت بود] .^۱
سپس برخاست و وارد طواف شد. هيچ يك از ما نبود، مگر آن كه دعايى را كه او خواند، در دل گرفت و به خاطر سپرد و فراموش كرديم كه در باره او گفتگو كنيم مگر در آخرين روز.
محمودى به ما گفت: اى گروه! آيا او را مى‏شناسيد؟
گفتيم: نه.
محمودى گفت: به خدا سوگند كه او صاحب الزمان است!
گفتيم: اى ابو على ! از كجا دانستى؟
او گفت كه هفت سال است پروردگارش را خوانده و از او خواسته است تا صاحب الزمان عليه السلام را به او نشان دهد.
او (محمّد بن قاسم) مى‏گويد: غروب روز عرفه ، همين فرد را ديدم كه دعايى

سوى توست و چهره‏ها براى تو در خشوع و گردن‏ها براى تو فرو افتاده و داورى در كارها با توست. اى بهترين درخواست شده و اى بهترين بخشنده! اى راستگو! اى آفريدگار! اى آن كه خُلف وعده نمى‏كنى! اى آن كه به دعا فرمان و اجابت را وعده دادى ! اى آن كه گفت: «مرا بخوانيد تا جوابتان گويم»! ^۱ اى آن كه گفت: «هر گاه بندگانم از تو در باره من پرسند، بى گمان ، من نزديكم . دعاى دعا كننده را هر گاه كه مرا بخواند، پاسخ مى‏دهم . پس مرا اجابت كنند و به من ايمان آورند ؛ باشد كه راه يابند»!^۲اى آن كه گفت: «اى بندگان من كه در باره خودتان اسراف كرده‏ايد! از رحمت خدا نوميد نشويد. خداوند ، همه گناهان را مى‏آمرزد. او آمرزنده مهربان است»!"» .^۳
آن گاه پس از اين دعا به راست و چپ نگريست و فرمود : «آيا مى‏دانيد كه امير مؤمنان عليه السلام در سجده شكر چه مى‏گفت؟» .
گفتيم: چه مى‏گفت؟
فرمود : «چنين مى‏گفت: "اى آن كه اصرار مصرّان، او را جز جود و كرم نمى‏افزايد ! اى آن كه گنجينه‏هاى آسمان‏ها و زمين ، از آنِ اوست! اى آن كه گنجينه‏هاى آنچه ريز و درشت است ، براى اوست! بدكارىِ من مانع نيكوكارى تو نمى‏شود. از تو مى‏خواهم تا با من آن كنى كه شايسته آنى ، كه تو اهل بخشش و كرم و گذشتى. پروردگارا! خداوندا! با من آن كن كه سزاوار آنى ، كه تو بر عقوبت من قادرى و من مستحقّ آنم و دليل و عذرى هم نزد تو ندارم. با همه گناهانم ، نزد تو مى‏آيم و به آنها اقرار مى‏كنم تا از من در گذرى و تو به آنها داناتر از منى. با هر گناهى كه مرتكب شده‏ام و هر خطايى كه بر دوش كشيده‏ام و هر زشتى‏اى كه انجام داده‏ام ،