۹۹۶.كمال الدين - با سندش به نقل از جابر جعفى - : امام باقر عليه السلامفرمود: «زمانى بر مردم مىآيد كه امامشان از ديدگانشان غايب مىشود. خوشا به حال استوارگامان بر امرمان در آن زمان، كه كمترين پاداششان اين است كه خداوندِ بارى - كه جلالتش باشكوه باد - به ايشان ندا مىدهد: "غلامان و كنيزان من! به راز من ايمان آورديد و غيب مرا تصديق كرديد. پس شما را به پاداش نيكويم مژده مىدهم، كه شما غلامان و كنيزان حقيقى من هستيد. از شما مىپذيرم و شما را مىبخشم و شما را مىآمرزم و به خاطر شما باران را براى بندگانم فرو مىفرستم و بلا را از ايشان دور مىكنم و اگر شما نبوديد، عذابم را بر ايشان فرو مىفرستادم"». ۱
۹۹۷.كمال الدين - با سندش به نقل از عبد الحميد واسطى - : به امام باقر عليه السلام گفتم: خداوند بهسامانت دارد ! ما در انتظار اين امر (ظهور)، بازارهايمان را رها كردهايم.
امام فرمود: «اى عبد الحميد! آيا چنين مىبينى كسى كه خود را براى خداى عزّ و جل وقف كرده باشد، خداوند، راه خروجى براى او قرار نمىدهد؟ چرا، به خدا سوگند، خداوند براى او راه خروجى قرار خواهد داد. خداوند بر بندهاى كه خود را براى ما وقف كند، رحمت مىآورد. خداوند بر بندهاى كه امر ما را زنده كند، رحمت مىآورد».
گفتم: اگر قبل از اين كه قائم را درك كنم، بميرم، چه؟
فرمود: «هر يك از شما كه بگويد: اگر قائم را درك كنم، او را يارى مىدهم، مانند شمشيرزن پيش روى او، بلكه مانند شهيد در ركاب اوست».۲
