كلينى ،^۱ ابو هيثم دينارى و ابو جعفر همدانى هم بودند و جز محمّد بن قاسم علوى ،^۲ هيچ يك از آنان مخلص (شيعه) نبود. در اين شرايط ، جوانى از طواف بيرون آمد كه دو جامه احرام به تن داشت و كفش‏هايش در دستش بود. چون او را ديديم ، از هيبت و شكوه او همگى بدون استثنا برخاستيم و بر او سلام كرديم. او به ميان ما آمد و نشست و پيرامونش گرد آمديم. او به راست و چپ نگريست و فرمود : «آيا مى‏دانيد كه امام صادق عليه السلام در دعاى الحاح چه مى‏گفت؟» .
گفتيم: چه مى‏گفت؟
فرمود : «چنين مى‏گفت: "پروردگارا! تو را به نامى مى‏خوانم كه آسمان و زمين به سبب آن نام ، برپاست و به وسيله آن ، حق و باطل را جدا مى‏كنى و پراكنده‏ها را گِرد مى‏آورى و گردآمده‏ها را مى‏پراكنى و به آن ، عدد ريگ‏ها و وزن كوه‏ها و حجم درياها را محاسبه مى‏كنى . تو را مى‏خوانم كه بر محمّد و دودمان محمّد درود فرستى و براى من در كارم گشايشى قرار دهى"» .
سپس برخاست و وارد طواف شد. با برخاستن او، ما نيز برخاستيم تا آن كه باز گشت و فراموش كرديم كه از او ياد كنيم و بگوييم او كيست و چه كس است، تا فردا همان وقت كه باز از طواف به سوى ما بيرون آمد و ما نيز مانند ديروز برايش برخاستيم و او در جاى خود راحت نشست و نگاهى به راست و چپ كرد و فرمود : «آيا مى‏دانيد كه امير مؤمنان عليه السلام پس از نماز واجب چه مى‏گفت؟» .
گفتيم: چه مى‏گفت؟
فرمود : «چنين مى‏گفت: "خدايا ! صداها تنها به سوى تو بلند است و دعاها به

آورده و به چپاول و غارت پرداختند، و من تنها به فكر مولايم قائم عليه السلام بودم كه ناگهان ديدم پيش آمد و از در جلوى آنان بيرون رفت و من به او - كه كودكى شش‏ساله بود - مى‏نگريستم ؛ امّا كسى او را نديد تا غايب شد.^۱

۲ / ۷

ابو نعيم، محمودى، علّان، ابو هيثم، ابو جعفر و علوى‏

۷۸۳.ابو نعيم انصارى زيدى‏^۲ نقل كرده است كه : در روز ششم ذى الحجّه سال دويست و نود و سه (در مسجد الحرام) كنار مستجار بودم. گروهى حدود سى مرد نيز در حال طواف بودند كه ميان آنها محمودى ،^۳ علّان