۹۷۰.الغيبة ، طوسى - با سندش به نقل از خالد عاقولى - : امام صادق عليه السلامفرمود: «به چه چيزى چشم دوخته‏ايد؟ براى چه عجله مى‏كنيد؟ آيا شما در امان نيستيد؟ آيا كسى از شما از خانه‏اش بيرون نمى‏آيد و حاجت‏هايش را برطرف نمى‏كند و بى آن كه ربوده و غارت شود، باز نمى‏گردد؟ پيش‏تر اگر كسى به آيين شما بود، دستگير و دستان و پاهايش بريده مى‏شد و او را به شاخه‏هاى درخت خرما مى‏آويختند و او را با ارّه، دو نيم مى‏كردند و با اين همه، او [آنها را به هيچ مى‏گرفت و] به گناه خود مى‏انديشيد».
آن گاه امام عليه السلام اين آيه را تلاوت نمود: «آيا پنداشته‏ايد كه به بهشت وارد مى‏شويد، با آن كه هنوز ماجراى كسانى كه پيش از شما در گذشتند، بر شما وارد نشده است؟! به ايشان گزند و زيان رسيد و چنان پريشان و لرزان شدند كه پيامبر و مؤمنان همراهش گفتند: يارى خدا، كِى مى‏رسد؟! به هوش كه يارى خدا، نزديك است».^۱

۹۷۰.الغيبة للطوسي : الفَضلُ ، عَنِ ابنِ أبي نَجرانَ ، عَن مُحَمَّدِ بنِ سِنانٍ ، عَن خالِدٍ العاقولِيِّ ، في حَديثٍ لَهُ عَن أبي عَبدِ اللَّهِ عليه السلام أنَّهُ قالَ :
فَما تَمُدّونَ أعيُنَكُم ؟ فَما تَستَعجِلونَ ؟ ألَستُم آمِنينَ ؟ ألَيسَ الرَّجُلُ مِنكُم يَخرُجُ مِن بَيتِهِ فَيَقضي حَوائِجَهُ ثُمَّ يَرجِعُ لَم يُختَطَف ؟ إن كانَ مَن قَبلَكُم مَن هُوَ عَلى‏ ما أنتُم عَلَيهِ ، لَيُؤخَذُ الرَّجُلُ مِنهُم ، فَتُقطَعُ يَداهُ ورِجلاهُ ، ويُصلَبُ عَلى‏ جُذوعِ النَّخلِ ، ويُنشَرُ بِالمِنشارِ ، ثُمَّ لا يَعدو ذَنبَ نَفسِهِ ، ثُمَّ تَلا هذِهِ الآيَةَ : « أَمْ حَسِبْتُمْ أَن تَدْخُلُواْ الْجَنَّةَ وَلَمَّا يَأْتِكُم مَّثَلُ الَّذِينَ خَلَوْاْ مِن قَبْلِكُم مَّسَّتْهُمُ الْبَأْسَاءُ وَالضَّرَّاءُ وَزُلْزِلُواْ حَتَّى‏ يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ ءَامَنُواْ مَعَهُ مَتَى‏ نَصْرُ اللَّهِ أَلَا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيبٌ »^۱ .