۹۳۶.كمال الدين - با سندش به نقل از ابراهيم كرخى - : بر امام صادق عليه السلاموارد شدم و نزد ايشان نشسته بودم كه امام كاظم عليه السلام - كه نوجوانى بود - وارد شد. برخاستم و او را بوسيدم و نشستم.
امام صادق عليه السلام فرمود: «اى ابراهيم! بدان كه پس از من، او امام توست. هان كه گروههايى در باره او هلاك و گروههايى ديگر سعادتمند مىشوند! خداوند، قاتلش را بكشد و عذاب را بر جانش دو چندان كند! هان كه خداوند ، از نسل او بهترين فرد روزگار خويش را بيرون مىآورد كه همنام جدّش، وارث دانش و احكام و فضيلتهاى او، معدن امامت و اوج حكمت است! جبّار فلان قبيله، او را پس از كارهايى شگفت و بىسابقه و از سر حسادت مىكشد؛ امّا خداى عزّ و جل ، كار خود را مىكند، هرچند مشركان را ناخوش آيد. خداوند ، از نسل او، فرزندانى بيرون مىآورد كه عدد دوازده امام رهيافته را كامل مىكنند ؛ آنان كه خداوند به كرامت خود ، مخصوصشان ساخته و در سراى قدسش جاى داده است. كسى كه دوازدهمين نفر آنان را انتظار كشد، مانند كسى است كه شمشيرش را پيش روى پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آلهبيرون كشيده و از او دفاع مىكند».۱
ر .ك : ج ۲ ص ۲۷ ح ۱۸۴.
