فرمود: «هر كس بر من نماز خواند، او قائم پس از من است».
گفتم: برايم بيفزا.
فرمود: «هر كس از آنچه در درون [اين‏] هميان‏^۱ خبر داد، او قائم پس از من است» .
سپس هيبتش مانعم شد كه از درون هميان سؤال كنم. نامه‏ها را به مدائن بردم و پاسخ‏هايشان را گرفتم و همان گونه كه فرموده بود، روز پانزدهم به سامرّا وارد شدم . از خانه‏اش صداى عزاداراى شنيدم و او را در غسّال‏خانه و جعفر بن على، برادر امام عسكرى عليه السلام ، را بر درِ خانه و شيعيان را به گرد او ديدم كه به او تسليت [فوت برادر ]و تبريك [امامت‏] مى‏گفتند.
با خود گفتم: اگر اين امام باشد، امامت از ميان رفت؛ زيرا او را مى‏شناختم كه نبيذ^۲ مى‏نوشد و قماربازى مى‏كند و تنبور مى‏نوازد . من هم جلو رفتم و تسليت و تبريك گفتم؛ امّا چيزى از من نخواست.
آن گاه كسى آمد و گفت: سَرور من ! برادرت كفن شد . برخيز و بر او نماز بخوان . جعفر بن على و شيعيانِ گرد او به درون آمدند و پيشاپيش آنان ، سمّان‏^۳ و حسن بن على ، معروف به سلمه، قتيل معتصم بودند .
هنگامى كه به درون خانه رفتيم، پيكر حسن بن على - كه درودهاى خدا بر او باد - را ديديم كه كفن شده بود. جعفر بن على جلو رفت تا بر پيكر برادرش نماز بخواند ؛ امّا هنگامى كه خواست تكبير بگويد، كودكى گندمگون با موهايى موجدار و دندان‏هايى گشاده بيرون آمد و رداى جعفر بن على را گرفت و فرمود : «اى عمو!

نيشابورى‏^۱ بود - نقل كرده است كه گفت: با ابراهيم بر كوه صفا [نزديك مسجد الحرام ]ايستاده بودم كه صاحب الامر عليه السلام آمد و با او ايستاد و كتاب مناسك حجّش را دست گرفت و چيزهايى به او فرمود .^۲

۲ / ۳

ابو الأديان‏

۷۷۸.ابو الأديان‏^۳گفت: من در خدمت امام عسكرى عليه السلام بودم و نامه‏هايش را به شهرها مى‏رساندم. در بيمارى منجر به فوتش - كه درودهاى خدا بر او باد - بر او وارد شدم . ايشان نامه‏هايى را كه نوشته بود ، به من داد و فرمود: «آنها را به مدائن ببر . و تو پانزده روز غايب مى‏شوى و روز پانزدهم كه به سامرّا وارد مى‏شوى، صداى عزادارى از خانه‏ام مى‏شنوى و مرا در غسّال‏خانه خواهى يافت» .
گفتم: سَرور من ! چون اين گونه شود، چه كسى [امام‏] است؟
فرمود: «هر كس پاسخ نامه‏هايم را از تو خواست، او قائم پس از من است» .
گفتم: از او بيشتر برايم بگو.