گم مى‏شود و اين قضيّه تا بعد از ظهر طول مى‏كشد . وضعيتش به گونه‏اى نبود كه بتواند اين حالت را زياد تحمّل كند . او مى‏گفت : احساس كردم كه مُشرِف به مرگم . در گوشه‏اى نشستم و به آقا امام زمان عليه السلام متوسّل شدم و عرض كردم : حالا كه بناست از دنيا بروم ، لااقل عنايتى كنيد كه به ايرانى‏ها برسم و بعد ، از دنيا بروم .
در همين حال، فردى مرا به اسم صدا زد كه: «فلانى! كاروانت را گم كرده‏اى؟».
گفتم : بله .
فرمود : «به دنبال من بيا» .
شايد سه چهار قدم راه نرفته بوديم كه فرمود : «اين ، كاروان شماست!».
تا به خود آمدم كه او را بشناسم و با وى صحبت كنم ، اطرافم را خالى ديدم و هر چه نگاه كردم، ديگر ايشان را نديدم .
روحانى كاروانى كه مرحوم ابوى با آن كاروان بود ، اين جا هستند و ايشان هم در آن سال، شاهد ماجراى گم شدن پدرم بودند .

همه فهميدند او مشمول عنايات خاصّ حضرت بقية اللَّه شده است و احترام خاصّى در بين كاروان پيدا كرد.
يكى از نزديكانش مى‏گفت: از خصوصيات اين مرد، آن است كه نمى‏داند گناه چيست. تا به حال، خلاف و گناهى از او ديده نشده و با همه بى حواسى كه دارد، اذان را كه مى‏شنود، براى نماز به مسجد مى‏رود و گاهى در مسجد، تنها كسى است كه نماز اوّل وقت مى‏گزارد.
او اكنون زنده است و در روستاى گرو در منطقه راتكانِ مشهد به سر مى‏برد. تمام زائران كاروان تا آخر سفر، حال خوشى داشتند و توسلشان به ولى عصر(عج) زياد بود. يقين كردم كسى كه او را به چادرها راهنمايى نموده، يا شخص بقية اللَّه(عج) بوده و يا از اعوان و ياران آن حضرت.
«اَللَّهُمَّ أَرِنِى الطَّلعَةَ الرَّشيدَةَ وَ الغُرَّةَ الحميدة».

۵ / ۱۷

امداد غيبى در بازگشت از جمرات‏

يكى از دوستان‏^۱ نقل كرد : مرحوم ابوى ما از اصحاب خاصّ مرحوم آية اللَّه ارباب‏^۲ بودند . آنان پنج - شش نفر بودند كه با مرحوم ارباب، مادام العمر اُنس داشتند .
در سال ۱۳۶۰ش به حج مشرّف شده بود . روز يازدهم به هنگام رمى جمرات