كسانى كه سابقه بيشترى دارند، مى‏دانند كه در گذشته راه جحفه مانند الان آسفالت نبود بلكه شنى بود و حركت از اين مسير به ويژه شب‏ها خطر بسيار داشت. به هر حال، از مديران دو كاروان ديگر تقاضا كردم كه همگى با هم حركت كنيم تا اگر حادثه‏اى رخ داد، يكديگر را يارى كنيم.
نُه ماشين بوديم كه بايد نُه كيلومتر راه را طى مى‏كرديم و در بعضى از جاها، زير جاده به ارتفاع حدود پنج متر شن بود؛ نه از برق خبرى بود و نه از امكانات ديگر. پس از طى دو كيلومتر، يكى از ماشين‏ها كه خانم‏ها را سوار كرده بود، در شن فرو رفت. مجبور شديم مسافران آن را به ماشين‏هاى ديگر منتقل كنيم. پس از طى دو كيلومتر ديگر، ماشين ديگرى هم در شن فرو رفت و چاره‏اى جز آمدن جرثقيل و خارج كردن ماشين از لابه لاى شن‏ها نبود. ما سه مدير كاروان نگران و مضطرب بوديم و امكان سوار كردن صد نفر با يك ماشين هم وجود نداشت.
در همين حال، ناگهان نور چراغ وانتى ما را متوجه خود كرد. وانت، نزديك آمد و راننده آن گفت: راهى كه مى‏رويد، اشتباه است. به دنبال من حركت كنيد تا راه را نشان دهم.
به دنبال او راه افتاديم و به جاده‏اى رسيديم كه گويا از قبل سنگ چين شده و آماده براى حركت ماشين بود. به راحتى به نزديك مسجد رسيديم و نفهميديم كه آن شخص كه بود و چگونه در وسط بيابان، ما را يافت و هدايت كرد.
بى شك حالت اضطرارى كه پيدا كرده بوديم و دل‏ها همگى متوجه آقا امام زمان(عج) شده بود، در خلاصى از اين گرفتارى مؤثر بود.^۱

در گذشته معمولاً، چهار پنج نفرى به جدّه مى‏آمديم و چون كاروانى وجود نداشت، صبر مى‏كرديم كه تعدادمان به سى چهل نفر برسد تا كاميونى را اجاره كنيم و به جُحفه برويم.
در سفرى بين سال‏هاى ۱۳۳۵ تا ۱۳۴۰ شمسى، با گروهى حركت كرديم. شب هنگام به «رابغ» رسيديم و از آنجا به طرف جحفه حركت كرديم. راننده ادعا مى‏كرد كه راه را بلد است. جاده‏ها خاكى بود، احساس كرديم كه به طور غير متعارف جلو مى‏رود، پس از قدرى كه رفت، يك مرتبه ايستاد و با رنگ پريده گفت: راه را گم كرده ايم!
تعدادى از مسافران، خواب و تعدادى هم بيدار بودند. چاره‏اى جز اين كه به حضرت ولى عصر(عج) متوسل شويم، نداشتيم. هيچ چراغ و نشانى جز ستاره‏ها پيدا نبود. وقتى همگى سه مرتبه تكرار كرديم «يا صاحب الزمان أدرِكنى»، جوان عربى را ديديم كه از ركاب ماشين، بالا آمد و گفت: «أنا دليلُكم» و ماشين حركت كرد. پس از چند دقيقه كه تپه‏ها را دور زد، ما را به مقصد رساند و به مجرّد رسيدن، از ماشين پياده و غايب شد.
حجة الاسلام آقاى محمّد حسين مؤمن پور^۱ نيز داستانى نقل كرد شبيه به آنچه ذكر شد. وى گفت:
در سالى كه مدير كاروان بودم به همراه دو كاروان ديگر - كه مدير يكى از آن‏ها آقاى كاشانى بود - از قم براى زيارت خانه خدا، راهى ديار وحى شديم. چون ابتدا به مكه مى‏رفتيم، لذا بايد در جحفه مُحْرم مى‏شديم.