فصل دوم : ديدار كنندگان امام در دوران غيبت صغرا
۲ / ۱
ابراهيم بن ادريس
۷۷۶.ابراهيم بن ادريس۱ مىگويد: امام عليه السلام را پس از درگذشت امام عسكرى عليه السلام ديدم كه جوانى بالغ و رشيد شده بود و دست و سرش را بوسيدم.۲
۲ / ۲
ابراهيم بن عبده نيشابورى و خادم او
۷۷۷.شيخ مفيد۳ با سندش از زنى صالح - كه خادم ابراهيم بن عبده
1.ابراهيم بن ادريس قمى ، از ياران امام هادى عليه السلام و از راويان قمى است كه از سوى رجالشناسان شيعه و اهل سنّت ، به راستى و درستى توصيف شده است (ر. ك: رجال الطوسى: ص ۳۸۳ ش ۵۶۳۸ ، رجال البرقى: ص ۵۹ ، قاموس الرجال: ج ۱ ص ۱۵۲ ش ۵۵) .
2.الكافى: ج ۱ ص ۳۳۱ ح ۸، الغيبة ، طوسى: ۲۶۸ ح ۲۳۲، الإرشاد : ج ۲ ص ۳۵۳ ، إعلام الورى: ج ۲ ص۲۲۰، كشف الغمّة: ج ۳ ص ۲۴۰.
3.شيخ مفيد، محمّد بن محمّد بن نعمان با كنيه ابو عبد اللَّه و مشهور به «ابن معلّم» ، از بزرگترين متكلّمان اماميه و در روزگار خود مرجع و بزرگ اماميه بوده است. نجاشى در توصيف او گفته است: بزرگ و استاد ماست. خدا از او راضى باشد. فضلش در فقه، كلام، روايت، مورد اطمينان بودن و دانش ، مشهورتر از آن است كه به وصف آيد. او نزديك به دويست كتاب بزرگ و كوچك دارد و فهرست كتابهاى او معروف است. ولادت او در سال ۳۳۶ يا ۳۳۸ ق و وفات او در سال ۴۱۳ ق بوده است (رجال النجاشى: ج ۲ ص ۳۲۷ ش ۱۰۶۸، الفهرست ، طوسى: ص ۲۳۸ ش ۷۱۱، خلاصة الأقوال: ص ۱۴۷ ش ۴۵).