1.در جستجوى استاد: ص ۲۲، مهدى موعود، ذخيره الهى: ص ۱۳۷.

2.سيّد محمّدحسين حسينى طهرانى، متولّد سال ۱۳۴۵ ق در تهران، اديب، حكيم و كلامى و از شاگردان علّامه طباطبايى بود. تحصيلات حوزه را در قم و عراق گذراند. در اخلاق و عرفان از شاگردان حاج شيخ عبّاس قوچانى و حاج شيخ جواد انصارى همدانى و جمال الدين گلپايگانى بود. در سال ۱۴۱۶ق دعوت حق را لبيك گفت. اللَّه‏شناسى، امام‏شناسى و معادشناسى از آثار اوست.

3.سيّد على قاضى طباطبايى، معروف به علّامه قاضى، متولّد ۱۳ ذى الحجّه ۱۲۸۲ق تبريز است. پدر او، آية اللَّه سيّد حسين قاضى ، از شاگردان ميرزا محمّدحسن شيرازى بود. علّامه قاضى از شخصيت‏هاى كم‏نظير معاصر عرفان و شيعه است. او همچنين استاد علّامه طباطبايى و آية اللَّه بهجت بوده است. در ۲۳ سالگى عازم نجف شد و پس از اقامت در نجف، تحصيلات خود را در نزد اساتيدى از جمله: آخوند خراسانى ادامه داد و در ۲۷ سالگى به درجه اجتهاد نائل شد. اساتيد عرفان وى ، شيخ محمّد بهارى و سيّد احمد كربلايى بوده‏اند. اين دو از شاگردان مبرّز ملّا حسينقلى همدانى بوده‏اند. سلسله اساتيد ملّا حسينقلى همدانى، به سيّد على شوشترى و سپس به شخصى گم‏نام به نام ملّا قلى جولا مى‏رسد. وى در ۱۴ ربيع الأوّل ۱۳۶۶ق در ۸۳ سالگى وفات نمود و در قبرستان وادى‏السلام نجف، نزد پدر خود، به خاك سپرده شد.

1.سيّد ابو الحسن اصفهانى (مديسه‏اى) از مراجع تقليد شيعه ، در سال ۱۲۸۴ق در روستاى «مديسه» لنجان اصفهان به دنيا آمد. براى فراگيرى علوم دينى به حوزه علميّه اصفهان مهاجرت كرد و از حلقه درس كسانى چون: كلباسى و جهانگيرخان قشقايى استفاده كرد. آن گاه در سال ۱۳۰۷ق به حوزه‏هاى علميّه نجف و سامرّا رفت و از اساتيدى چون: ميرزا محمّدحسن شيرازى، ميرزا حبيب اللَّه رشتى، سيّد محمّدكاظم يزدى، آخوند خراسانى، ميرزا محمّدتقى شيرازى و شيخ الشريعه بهره برد. وى پس از درگذشت آخوند خراسانى، به عنوان يك مجتهد و نامزدى براى مرجعيت دينى مطرح گرديد. وسيلة النجاة و أنيس المقلّدين ، از آثار اوست. وى افزون بر اشتغالات علمى، از فعّاليت سياسى نيز به دور نبود و در برهه‏هايى حساس از تاريخ معاصر، به ايفاى نقش پرداخته است. وى در شب نهم ذى‏حجّه ۱۳۶۵ق در ۸۱ سالگى در گذشت و در حرم على بن ابى طالب عليه السلامدفن شد.

2.جرعه‏اى از دريا: ج ۲ ص ۵۳۶، آثار الحجّة: ج ۱ ص ۱۳۴، عنايت حضرت مهدى: ص ۱۴۱.

3.شيخ محمّدتقى آملى پسر ملّا محمّد، در سال ۱۳۰۴ق در تهران به دنيا آمد و در سال ۱۳۹۱ق در همين شهر از دنيا رفت. وى از شاگردان درس نائينى و آقا ضيا عراقى و اصفهانى بود. پس از اتمام درسش در نجف، به تهران باز گشت و در اين شهر، حلقه درس فلسفه و اصول و فقه تشكيل داد . تأليفاتى از جمله: شرح بر منظومه سبزوارى دارد (ر . ك : مستدركات أعيان الشيعة: ج ۱ ص ۱۹۹ و ج ۶ ص ۲۵۹).

4.«لا إله إلّا أنت سبحانك إنّى كنتُ من الظّالمين ؛ معبودى جز تو نيست ، منزّهى تو ! راستى كه من از ستمكاران بودم» (انبيا: آيه ۸۷ ).