درست در روز يكشنبه هفته پيش از آن، يك هفته قبل از وفات، بعد از نماز صبح در حالت بيمارى رو به قبله خوابيد و عبايش را بر روى چهره‏اش كشيد. ناگهان مانند آفتابى كه از روزنى بر جايى بتابد يا نورافكنى كه متوجّه جايى گردانند، روى پيكرش از سر تا پا روشن شد و رنگ چهره‏اش كه به سبب بيمارى زرد گشته بود، متلألئ و شفّاف گرديد ، چنان كه از زير عباى نازك - كه بر رخ كشيده بود - ديده مى‏شد. تكانى خورد و گفت: سلام عليكم ، يا رسول اللَّه! شما به ديدن اين بنده بى‏مقدار آمديد. پس از آن درست مانند اين كه كسانى يك‏يك به ديدنش مى‏آيند، بر حضرت امير المؤمنين على عليه السلام و يكايك ائمّه تا امام دوازدهم سلام مى‏كرد و از آمدن آنها اظهار تشكّر مى‏كرد. پس بر فاطمه زهرا عليها السلام سلام كرد. سپس بر زينب سلام كرد و در اين جا خيلى گريست و گفت: بى بى! من براى شما خيلى گريه كرده‏ام. پس بر مادر خودش سلام كرد و گفت: مادر از تو ممنونم. به من شير پاكى دادى.
اين حالت، تا دو ساعت از آفتاب بر آمده ، دوام داشت. پس از آن، روشنى‏اى كه بر پيكرش مى‏تابيد ، از بين رفت و به حال عادى برگشت و باز رنگ چهره به همان حالت زردى بيمارى ، عود كرد و درست در يكشنبه ديگر در همان دو ساعت، حالت احتضار را گذرانيد و به آرامى، تسليم حق گشت.
در يكى از روزهاى ما بين اين دو هفته، من به ايشان گفتم كه: ما از پيغمبران و بزرگان ، چيزهايى به روايت مى‏شنويم و آرزو مى‏كنيم كه : اى كاش خود ما مى‏بوديم و مى‏فهميديم! اكنون بر شما كه نزديك‏ترين كس به من هستيد ، چنين حالتى ديده شد. من دلم مى‏خواهد بفهمم اين چه بود. سكوت كرد و چيزى نگفت.

امّا آن را مطرح نفرمود تا نيمه شب كه مشغول نماز شد. پس از فراغ نماز، به وصال انوار حجّت عليه السلام نائل گرديد. من پرتوهاى انوار را مشاهده مى‏كردم كه او را فرا گرفته بود و صدا را مى‏شنيدم كه با وى تكلّم مى‏كند؛ ولى كيفيت مكالمه را نمى‏فهميدم. گويا حواس و قوايم به كلّى ربوده شده بود.
پس از افتراق و جدايى شنيدم كه آن جناب به من فرمود: امام زمان - روحى له الفداء - مسئله را حل فرمود؛ ولى تو را به وجود مقدّس ايشان قسم مى‏دهم كه تا من زنده‏ام، اين قصّه را براى كسى نقل مكن.^۱

۴ / ۲۰

آخوند ملّا عبّاس تربتى‏

۸۹۲.شيخ حسينعلى راشد^۲ گفته است : از جمله چيزهايى كه ما (افراد خانواده) از او (آخوند ملّا عبّاس تربتى)^۳ ديديم و همچنان براى ما مبهم ماند، يكى اين است كه...