ايشان با حالت ناراحتى از وجود مزاحم و عدم تناسب نقل پيچ و خم‏هاى علمى براى يك عرب عادى، مى‏گويد: در باره فلان مسئله فكر مى‏كنم.
ايشان مى‏فرمايد: «آيا چنين فكر نمى‏كنى و چنان اشكال نمى‏كنى و پس از آن چنين جواب نمى‏دهى؟» و همه پيچ و خم‏ها را اشاره مى‏فرمايد تا مى‏رسد به همان مشكلى كه سيّد محترم در آن مانده بوده است. مى‏فرمايد: «عيب آن چنين است» و يا اين كه «منشأ اشكال اين است».
فورى، مسئله حل مى‏شود و آن شخص، ناپديد مى‏گردد. اين شخص محترم ، يا خود وجود محترم ولىّ اللَّه اعظم بوده است ، يا يكى از اصحاب و ياران آن بزرگوار.^۱

۴ / ۱۷

شيخ على يزدى‏

۸۸۹.شيخ على يزدى حائرى‏^۲مى‏گويد: از جمله كسانى كه توفيق تشرّف داشتند، اين نگارنده است كه در سفرم از اقامتگاهم كربلا به سوى نجف در سال ۱۳۰۵ق اتّفاق افتاد. در بهار اين سال، جمع كثيرى، از كربلا به قصد زيارت خارج شدند. عمويمان، مرد باتقواى صالح، حاج عبد الحسين نيز با ما بود. ما آمديم تا به نزديكى سدّ بيرون شهر، نزديك به مركز سليمانيّه رسيديم كه ناگهان هوا دگرگون شد و

۴ / ۱۶

سيّد محمّد فشاركى ^۱

۸۸۸.آية اللَّه حاج شيخ مرتضى حائرى از حاج آقا حسن فريد اراكى‏^۲نقل كرده‏اند: زمانى كه حاج شيخ‏^۳ در اراك بودند، مرد فاضلى‏^۴ از عراق (شايد به عزم زيارت مشهد مقدّس) به اراك آمد كه از شاگردان مرحوم آقاى سيّد محمّد فشاركى و على الظاهر از شاگردان مرحوم آقاى ميرزا محمّدتقى شيرازى بود و با آقاى حاج مصطفى اراكى (پدر حاج آقا حسن فريد اراكى) - كه ايشان هم از علماى درجه اوّل شيعه محسوب مى‏شد - سابقه دوستى داشتند. ايشان گفته بودند: آقاى سيّد محمّد فشاركى در باره مسئله‏اى زياد فكر مى‏نمايند و با مثل آقا ميرزا محمّدتقى - كه اهل دقّت نظر بوده است - هم بحث مى‏نمايند؛ امّا مشكلش حل نمى‏شود. در بيابانى در اطراف سامرّا درون حفره‏اى كه به واسطه سيل ايجاد شده، مى‏نشيند كه كسى از دور ايشان را نبيند و مزاحمت ننمايد و مشغول تفكّر در آن مسئله مى‏شود. يكباره مى‏بيند كه مردى با ظاهرى عربى در جلو ايستاده و به ايشان مى‏فرمايد: «در باره چه چيزى فكر مى‏كنى؟».