مانند آن را در دنيا نديده بودم. ديدم كه مولاى ما و مولاى همه مردم، صاحب العصر و الزمان عليه السلام پشت به قبر و رو به در، نشسته است. او را كه ديدم، با صداى بلند، مانند مدّاحان، شروع به خواندن اين زيارت (زيارت جامعه) كردم و چون به آخر رسيدم، فرمود: «چه خوب زيارتى است!».
گفتم: مولاى من! فدايت شوم! زيارت جدّ شماست و به قبر اشاره كردم.
فرمود: «آرى؛ وارد شو».
و چون وارد شدم، نزديك در ايستادم. فرمود: «پيش بيا».
گفتم: مولاى من! مى‏ترسم به خاطر ترك ادب، كافر گردم.
فرمود: «اگر با اجازه ما باشد، اشكالى ندارد».
پس، ترسان و لرزان، اندك اندك پيش رفتم. فرمود: «پيش بيا، پيش بيا!».
رفتم تا نزديك ايشان عليه السلام شدم.
فرمود: «بنشين».
گفتم: مولاى من! مى‏ترسم.
فرمود: «مَترس». و مانند بردگان كه فراروى مولاى جليل مى‏نشينند، نشستم.
فرمود: «راحت باش و چهارزانو بنشين؛ چون تو پياده و پابرهنه آمدى و به زحمت افتادى».
خلاصه، قائم عليه السلام نسبت به بنده خود، الطاف عظيم و مكالمات لطيفى فرمود كه شمارش آنها ممكن نيست و اكثرش را فراموش كرده‏ام.
سپس از اين رؤيا برخاستم. در آن روز، با آن كه مدّت زيادى راه بسته بود و موانع بزرگى پديد آمده بود، همه موانع به فضل خدا بر طرف گرديد و اسباب اين زيارت، مهيّا شد و زيارت پياده و پابرهنه، همان گونه كه صاحب الزمان عليه السلام فرموده بود، ميسور گرديد.

از روى نسخه شهيد [اوّل‏] استنساخ كرده بود - پرداختم. شهيد، نسخه‏اش را از روى نسخه فقيه فاضل، عميد الرؤسا [رضى الدين ابو منصور هبة اللَّه بن حامد حلى‏]^۱ و ابن سكون [ابو الحسن على بن محمّد بن محمّد بن على حلّى‏] نوشته و با نسخه ابن ادريس، با واسطه يا بى واسطه، مقابله كرده بود. نسخه‏اى كه صاحب الأمر عليه السلامبه من داد نيز استنساخ شده از خطّ شهيد بود و نهايت موافقت را با آن داشت. حتّى در نوشته‏هاى در حاشيه نيز مانند آن بود. پس از آن كه متن مقابله را به پايان رساندم، مردم مقابله را نزد من آغاز كردند و به بركت عطاى حجّت عليه السلام صحيفه كامله، در همه سرزمين‏ها، مانند خورشيد در هر خانه‏اى مى‏درخشد ، بويژه در اصفهان كه بيشتر مردم، چند صحيفه دارند و بيشتر آنها صالح و اهل دعا و بسيارى از آنها مستجاب الدعوه شده‏اند. و اين آثار معجزه صاحب الأمر عليه السلام است و دانش‏هايى را كه خداوند متعال به وسيله صحيفه به من بخشيده است، نمى‏توانم بشمارم و آن از فضل خداوند بر ما و مردم است و ستايش، ويژه خداى جهانيان است.^۲

۸۶۹.همو در كتاب روضة المتّقين آورده است: هنگامى كه خداوند متعال، مرا به زيارت امير مؤمنان عليه السلام توفيق داد و در حوالى روضه مباركه ايشان مجاهده با نفس را آغاز كردم، خداوند متعال به بركت ايشان ابواب مكاشفه را به رويم گشود؛ مكاشفاتى كه عقول ضعيف، آنها را نمى‏پذيرد.
در آن عالم (در حال خواب و بيدارى) هنگامى كه در رواق عمران بودم، ديدم در سامرّا هستم و مرقد امام هادى عليه السلام و امام عسكرى عليه السلام را در نهايت بلندى و زيبايى ديدم و بر روى قبر آن دو امام همام، پوششى سبز از پوشش‏هاى بهشت ديدم كه