۴ / ۳

سيّد ابن طاووس‏

۸۶۴.سيّد على بن طاووس‏ مى‏گويد: شبى در سامرّا بودم كه به هنگام سحر، دعاى قائم عليه السلام را شنيدم و بخشى از آن را كه به ذكر مردگان و زندگان مى‏پرداخت و براى آنها دعا مى‏كرد، حفظ كردم: «وأبقِهِم أو قالَ : وأَحيِهِم في عِزِّنا ومُلكِنا أو سُلطانِنا ودَولَتِنا ؛ و آنان را در روزگار عزّت و فرمان‏روايى و تسلّط و دولت ما باقى بدار» يا فرمود: «زنده بدار» . اين ماجرا در شب چهارشنبه سيزده ذى قعده سال ۶۳۸ق، رخ داد^۱ .^۲

ر . ك : ص‏۱۲۱ (كسانى كه سيد ابن طاووس گزارش كرده)

از دنيا رفته بود ؛ ولى كودكش در شكمش زنده بود.
ميرزا محمّد تنكابنى‏^۱ مى‏نويسد: مردى روستايى به خدمت شيخ مفيد رسيد و سؤال كرد كه زنى حامله فوت شده و حملش زنده است. آيا بايد شكم آن زن را شكافت و طفل را بيرون آورد ، يا اين كه او را با حمل، دفن نماييم؟ شيخ فرمود: او را با حمل، دفن كنيد. مرد برگشت و در ميان راه، سوارى را ديد كه به سرعت مى‏تازد و مى‏آيد. چون نزديك رسيد، به او فرمود: «اى مرد! شيخ گفته است كه شكم زن را بشكافيد و طفل را بيرون آورده و زن را دفن كنيد».
آن مرد، همان طور كه سوار گفته بود، عمل كرد. بعد از چندى ، او ماجرا را براى شيخ مفيد نقل كرد. شيخ گفت: من كسى را نفرستادم. معلوم مى‏شود آن كس صاحب الزمان عليه السلام بوده است و اينك كه در احكام شرعى خطا مى‏كنم، همان بهتر كه ديگر فتوا ندهم. پس درِ خانه را بست و از خانه خارج نشد. ناگاه از صاحب الأمر ، توقيعى صادر شد: «اى شيخ مفيد! تو فتوا بده، ما اصلاح و استوارش مى‏نماييم».
پس شيخ مفيد، بار ديگر بر مسند فتوا نشست.^۲

۸۶۳.قاضى نور اللَّه شوشترى‏^۳مى‏گويد: چند بيت به صاحب الأمر منسوب است كه در رثاى شيخ مفيد گفته‏اند و بر قبر او نوشته شده است:

لا صوت الناعى بفقدك إنّه‏يوم على آل الرسول عظيم‏
إن كان قد غيّبت فى جدث الثرى‏فالعلم و التوحيد فيك مقيم‏
و القائم المهدى يفرح كلّماتليت عليك من الدروس علوم .^۴
خبر بد آورنده، آهنگ فقدان تو را سر ندهد؛
زيرا روز مرگ تو ، بر خاندان پيامبر صلى اللّه عليه و آله ، روز سخت و بزرگى است.
اگر تو در ميان خاك پنهان شدى،
پس علم و توحيد در تو مقيم و متمركز است.
هر گاه علومى از درس‏ها بر تو قرائت مى‏شد،
مهدى قائم، شادمان مى‏گرديد.