مِيثَاقِى تَعَاهَدْتُهُ لِتَشْهَدَ لى بِالْمُوَافَاة؛^۱
اين، امانت من است كه آن را تأديه مى‏كنم و پيمان من است كه آن را تعاهد مى‏كنم تا به اداى آن، گواهى دهى».
آن گاه مولايمان صاحب الزمان - صلوات اللَّه عليه - را ديدم كه بر در خانه كعبه ايستاده است و من با دلى مشغول و حالى پريشان به ايشان نزديك شدم. امام عليه السلامدر چهره من نگريست و راز درونم را دانست. بر او سلام كردم و او پاسخم را داد. سپس فرمود: «چرا در موضوع غيبت، كتابى تأليف نمى‏كنى تا اندوهت را زايل سازد؟» .
گفتم: اى پسر پيامبر خدا! پيش‏تر در باره غيبت، رساله‏هايى تأليف كرده‏ام.
فرمود: «نه به آن طريق. اكنون تو را امر مى‏كنم كه در باره غيبت، كتابى تأليف كنى و غيبت انبيا را در آن باز گويى».
آن گاه قائم - صلوات اللَّه عليه - گذشت. من از خواب برخاستم و تا طلوع فجر به دعا و گريه و درد دل كردن و شكوه نمودن پرداختم و چون صبح دميد، تأليف اين كتاب را آغاز كردم تا امر ولى و حجّت خدا را امتثال كرده باشم ، در حالى كه از خداى متعال ، كمك مى‏خواهم و بر او توكّل مى‏كنم و از تقصيرات خود ، آمرزش مى‏خواهم: «وَ ما تَوْفِيقِى إِلَّا بِاللَّهِ عَليهِ تَوَكَّلْتُ وَ إِليهِ أُنِيبُ؛^۲ توفيق من جز به [يارىِ ]خدا نيست. بر او توكّل كرده‏ام و به سوى او باز مى‏گردم» .^۳

۴ / ۲

شيخ مفيد

۸۶۲. يكى از عنايات ولىّ امر عليه السلام، اصلاح فتوايى از شيخ مفيد در باره زن باردارى است كه

كنم ، تا اين كه شيخ نجم الدين محمّد بن حسن بن محمّد بن احمد بن على بن صلت رضي اللّه عنه - كه از اهل فضل، علم و شرف و از دانشمندان قم بود - ، از بخارا بر ما وارد شد. از آن جا كه وى ديندار و خوش‏فكر و راست‏كردار بود، از ديرباز ، آرزوى ملاقات او را داشتم و مشتاق ديدار او بودم. پدرم از جدّ او محمّد بن احمد بن على بن صلت روايت مى‏كرد و علم، عمل، زهد و فضلش را مى‏ستود و احمد بن محمّد بن عيسى، با آن فضل و جلالتى كه داشت، از ابو طالب عبد اللَّه بن صلت قمى رضي اللَّه عنه روايت مى‏كرد. او زنده بود تا آن كه محمّد بن حسن صفّار با او ديدار كرد و از او روايت نمود.
خداى متعال را سپاس گفتم كه ديدار اين شيخ را - كه از آن خاندان رفيع بود - نصيبم ساخت و به برادرى‏اش گرامى‏ام داشت و دوستى و صفايش را به من ارزانى فرمود. يك روز كه برايم سخن مى‏گفت، كلامى از يكى از فلاسفه و منطقيان بزرگ بخارا نقل كرد كه آن كلام، او را در مورد قائم عليه السلام حيران ساخته بود و به واسطه طول غيبتش و انقطاع اخبارش، او را به شك و ترديد انداخته بود. پس من فصولى در اثبات وجود آن قائم عليه السلام بيان كردم و اخبارى از پيامبر خدا صلى اللّه عليه و آله و ائمّه اطهار عليهم السلام در غيبت آن امام، روايت نمودم. او بِدان اخبار، آرامش يافت و شك و ترديد و شبهه از قلب او زايل شد و احاديث صحيحى را كه از من فرا گرفت، به سمع و طاعت و قبول و تسليم پذيرفت و از من درخواست كرد كه در اين موضوع، كتابى برايش تأليف كنم. من نيز درخواست او را پذيرفتم و به او وعده دادم كه هر گاه خداوند، وسايل مراجعتم را به محلّ استقرار و وطنم - شهر رى - فراهم كند، به گردآورى آنچه خواسته است، اقدام نمايم.
در اين ميان، شبى در باره خانواده و فرزندان و برادران و نعمت‏ها و آنچه در شهر رى باز گذاشته بودم، مى‏انديشيدم كه ناگاه خواب بر من غلبه كرد و در خواب ديدم گويا در مكّه هستم و به گرد بيت اللَّه الحرام طواف مى‏كنم و در شوط هفتم، به حجر الأسود رسيدم. آن را استلام كردم و بوسيدم و اين دعا را مى‏خواندم: «أَمَانَتِى أَدَّيْتُهَا وَ