نيامده بوديم و گويا منزل ما متّصل به صحن بود. پس رفقا و همراهان مرا به نامهايشان و اسم شهرهايشان ندا كرد. پس رفقاى من به عجله از منزل بيرون آمدند و چون در را گشودند، فى الفور گفتم: اين مرد را كه با من است ، ملاحظه كنيد و نگاه داريد. ولى رفقاى من كسى را نديدند. پس در طرق و شوارع متفرّق شدند و از او تجسّس نمودند؛ امّا ابداً اثرى از او نيافتند.۱
۳ / ۴۷
همسر شيخ محمّد متقى همدانى
۸۶۰.آية اللَّه مرتضى حائرى يزدى، فرزند مؤسّس حوزه علميّه قم ، در كتاب سرّ دلبران، ضمن توثيق آقاى محمّد متّقى همدانى،۲ متن نوشته ايشان را در باره معجزهاى در شفا يافتن همسرش با توسّل به امام عصر - أرواحناه فداه - چنين نقل كرده است: روز دوشنبه هجدهم ماه صفر از سال هزار و سيصد و نود و هفت قمرى، مشكل مهمّى پيش آمد كه سخت ، مرا و صدها نفر ديگر را نگران نمود؛ يعنى همسر اين جانب (محمّد متّقى همدانى) در اثر غم و اندوه و گريه و زارىِ دو ساله از داغ دو جوان خود - كه در يك لحظه، در كوههاى شميران جان سپردند - ، در اين روز، مبتلا به سكته ناقص شدند. البتّه طبق دستور دكترها به معالجه و مداوا مشغول شديم؛ ولى