۳ / ۴۰

حاجى مؤمن‏

۸۵۲.آية اللَّه شهيد دستغيب‏^۱مى‏گويد كه: حاجى مؤمن رحمه اللَّه‏^۲ نقل كرد: در اوّل جوانى، شوق فراوانى به زيارت و ملاقات حجّت عليه السلام در من پيدا شد و مرا بى‏قرار نمود، تا اين كه خوردن و آشاميدن را بر خودم حرام كردم تا وقتى كه آقا را ببينم (و البتّه اين عهد از روى نادانى و شدّت اشتياق بود). دو شبانه‏روز هيچ چيزى نخوردم. شب سوم، اضطراراً قدرى آب خوردم. حالت غشوه عارضم شد. در آن حال، حجّت عليه السلام را ديدم و به من تعرّض فرمود كه: «چرا چنين مى‏كنى و خودت را به هلاكت مى‏اندازى؟ برايت طعام مى‏فرستم، بخور».
پس به حال خود آمدم. ثُلث از شب گذشته بود و ديدم مسجد (مسجد سردزك) خالى است و كسى در آن نيست و درب مسجد را كسى مى‏كوبد. آمدم در را گشودم . ديدم شخصى است كه عبا بر سر دارد، به طورى كه شناخته نمى‏شود. از زير عبا ظرفى پُر از طعام به من داد و دو مرتبه فرمود: «بخور و به كسى نده و ظرف آن را زير منبر بگذار» و رفت. داخل مسجد شدم . ديدم برنج طبخ شده با مرغ بريان

اوضاع عوض مى‏شد و ايشان را مى‏ديدم وعرايض خود را بيان مى‏كردم و حتّى گاهى در خواب، خدمتش مى‏رسيدم از جمله، زمانى كه به قم آمدم و خيال مجاورت داشتم و مبلغ پانصد تومان در هر برج، حقوق بازنشستگى داشتم، مى‏خواستم تكليف شرعى خود را بدانم و در اين جهت، متحيّر بودم كه به كدام يك از دو مرجع مشهور در قم - كه يكى آقاى حاج آقاى حسين بروجردى بود و ديگرى مرحوم آقاى سيّد محمّد حجّت تبريزى - ، مراجعه نمايم. بعضى از اهل علم، اوّلى را مى‏گفتند و بعضى، دومى را معيّن مى‏كردند. همان دستور را عمل كردم و در خواب خدمتش رسيدم و آقاى بروجردى نيز حاضر بودند. مثل اين كه ايشان آقا را نمى‏ديدند. آقا فرمود: «به اين مراجعه كن»؛ و من اسكناس‏ها را كه براى دست‏گردان كردن و دادن قسمتى از آن آورده بودم، به ايشان مى‏دادم و ايشان مى‏گرفتند و در جيب بغل مى‏گذاشتند و يك تبسّمى بر لب داشتند. در عالم بيدارى كه خدمتش رسيدم، همان وضع و محازات خواب مشاهده شد؛ همان تبسّم و همان گرفتن و در بغل گذاشتن با خصوصياتى كه در خواب ديدم، مشهود گرديد.
از جمله مى‏گفت: من پيش از وجود رابطه با وجود مقدّسش، مدّتى در كرمانشاه مأموريت داشتم. پس از اين كه خدمتش رسيدم، تقريباً فرمودند كه: «اين مدّت كه كرمانشاه بودى و زيارت ابى عبد اللَّه الحسين عليه السلام نرفتى، جفا بوده است و اينك مشرّف شو». من مشرّف شدم و مظنونم اين است كه گفت: در حرم ايشان نيز خدمتش رسيدم.
سؤال دوم ، اين بود كه: شما چه خصوصيت اخلاقى داشتيد ؟ گفت: من در هيچ اوضاع و شرايطى، نماز خود را ترك نكردم و ديگر اين كه به احدى ظلم و ستم نكردم.^۱